جستجو در:
دوره 10، شماره 5 - ( 1398 )
جلد 10 شماره 5 صفحات 256-233 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Gandomkar R. Semantic Broadening in Persian: A Case Study of Verbs. LRR 2019; 10 (5) :233-256
URL: http://lrr.modares.ac.ir/article-14-10825-fa.html
URL: http://lrr.modares.ac.ir/article-14-10825-fa.html
گندمکار راحله. توسیع معنایی در زبان فارسی؛ مطالعه موردی افعال. جستارهای زبانی. 1398; 10 (5) :233-256
استادیار زبان شناسی، دانشکده ادبیات و زبان های خارجی دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
چکیده: (5766 مشاهده)
توسیع معنایی، ازجمله فرایندهای مهم تغییر معنی بهشمار میآید که از دیرباز از سوی متخصصان و بهویژه معنیشناسان تاریخی ـ فقهاللغوی مطالعه میشد. در جریان این فرایند که در گذر زمان رخ میدهد، واژهای بر حسب مشابهت مفهومش با مفهومی جدید و بر اساس اصل صرفه زبانی، برای اشاره به واحد جدیدی در زبان بهکار میرود. به این ترتیب، افزون بر مفهوم اولیهاش در مفهوم تازهای نیز کاربرد مییابد. همین عامل «مشابهت» سبب شده است تا در بسیاری از موارد، توسیع معنایی با استعاره اشتباه گرفته شود و مجموعهای از واژههایی که دارای توسیع معنایی هستند، استعاره محسوب شوند. در نوشته حاضر، نگارنده ضمن معرفی توسیع معنایی، به بررسی تمایز این فرایند با استعاره میپردازد و بهویژه با تأکید بر افعال زبان فارسی میکوشد نشان دهد که بسیاری از ساختهایی که استعاره در نظر گرفته میشوند، در واقع، توسیع معنایی یافتهاند و در اثر این فرایند، دارای چند معنایی شدهاند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |