دوره 9، شماره 2 - ( 1397 )                   جلد 9 شماره 2 صفحات 306-277 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Latifnejad Roodsari F. The Role of the Violation of the Manner maxim of Grice in Overall Nima’s Poetry Textuality based on the Approach of Beaugrande and Dressler. LRR 2018; 9 (2) :277-306
URL: http://lrr.modares.ac.ir/article-14-11528-fa.html
لطیف نژاد رودسری فرّخ. نقش تخطی از قاعدۀ شیوۀ گرایس در میزان متنیت شعر نیما بر اساس رویکرد بوگراند و درسلر. جستارهای زبانی. 1397; 9 (2) :277-306

URL: http://lrr.modares.ac.ir/article-14-11528-fa.html


دانش‌آموختۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد/ مدرس دانشگاه بین‌المللی امام‌ رضا(ع)، مشهد، ایران. ، farre.latif@yahoo.com
چکیده:   (5313 مشاهده)
هدف از پژوهش حاضر ـ که به شیوۀ توصیفی ـ تحلیلی و آماری انجام شده است ـ بر‌رسی معیار انسجام و یکی از مؤلفه‌های آن یعنی نظم هنجار در شعر «منظومه به شهریار» نیما و تأثیر آن بر میزان متنیت شعر اوست. اصل همکاری گرایس مشتمل بر چهار قاعدۀ کمیت، کیفیت، شیوه و ربط است. به عقیدۀ بوگراند و درسلر اصل همکاری گرایس در زبان‌شناسی متن با سنجش جنبه‌های مختلف انسجام، درجۀ آگاهی‌بخشی و متنیت متن را تعیین می‌کند. گوینده برای ایجاد معانی ضمنی می‌تواند از اصول گرایس تخطی  کند. تخطی  از سه شرط قاعدۀ شیوه یعنی «رعایت نظم و ترتیب کلام»، «گزیده‌گویی» و «دوری از ابهام» بر انسجام و میزان متنیت شعر «منظومه به شهریار» نیما تأثیر می‌گذارد. یافته‌های آماری نشان می‌دهد که نیما از سه روش ممکن برای تغییر نظم هنجار کلام یعنی «جا­به­جایی سازه­ها» در گروه و جمله، «جملات معترضه» و «هم­پایه­افزایی» با بسامد بالایی در شعر «منظومه به شهریار» استفاده کرده است. نتیجه اینکه برهم ‌خوردن انسجام شعری به‌وسیلۀ تخطی از قاعدۀ شیوه، کارکرد‌ها و اهدافی در شعر نیما دارد؛ اما به‌طور کلی سبب تضعیف آگاهی‌بخشی و متنیت شعر وی شده است.  
 
8 .  پی‌نوشت‌ها
متن کامل [PDF 399 kb]   (3307 دریافت)    
نوع مقاله: مقاله پژوهشی | موضوع مقاله: زبان شناسی
انتشار: 1395/10/10

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.