دوره 9، شماره 4 - ( 1397 )
جلد 9 شماره 4 صفحات 294-271 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانش‌آموخته‌ی دکتری تخصصی زبان و ادبیات فرانسه، دانشکده زبان‌های حارجی، دانشگاه آزاداسلامی، واحد مرکز، تهران، ایران ، Zahra_taghavi1@yahoo.com
چکیده: (3618 مشاهده)
ژان ـ میشل مولپوآ شاعری است که با پیوند با غیرخودی، به تکثیر فضایی و اشباعشدگی از بداعت نائل می‌آید و آشکارگی عناصر ناشناس را سبب می‌‌شود. وی، با گونههای حاضر در میدان عملیاتی حضور، قطع ارتباط میکند، از حال مکانی خود فاصله می گیرد و با حضور در مکانی تخیلی، فعالیت حسی ـ ادراکی را پایه‌گذاری میکند تا بدین سان، به کمک گونههای حسی به حالت بسط و گستره و تکثیر معنا انتقال یابد. مقالۀ حاضر درصدد بررسی مفاهیم تکثیر و تکثر از مجرای پدیدارشناسی حضور و سپس از مجرای گونههای حسی مختلف در کتاب داستانی از آبی مولپوآ، بر اساس تئوری نشانه ـ معناشناسی نوین است. بدین منظور، نگارنده چگونگی پذیرش غیرخودی از طریق گونههای حسی توسط شاعر، چگونگی انتقال وی به حالت گستره و درنتیجه تأثیر گونههای حسی در گستردگی معنا و چگونگی پدیداری عناصر را نزد شاعر مورد بررسی قرار می‌دهد تا به هدف اصلی مقاله که مشخص کردن شیوه‌های حضوری شاعر در ارتباط با جهان پیرامون، همچنین، مسیر عبور شاعر از برونه به درونه و یا بالعکس و چگونگی تولید معنا توسط وی است، نائل آید.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |