دوره 6، شماره 3 - ( 1394 )
جلد 6 شماره 3 صفحات 239-215 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- استادیار زبان‌شناسی و زبان‌های خارجی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
2- دانشیار زبان‌شناسی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران
3- دانشیار علوم سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
4- دانشجوی دکتری زبان‌شناسی همگانی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
2- دانشیار زبان‌شناسی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران
3- دانشیار علوم سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
4- دانشجوی دکتری زبان‌شناسی همگانی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
چکیده: (5714 مشاهده)
نشانگر تعدیل، یک راهبرد بلاغی است که سخنگو آن را در جهت عدم تعهد به گفته‌ای یا عضویت کامل در گروهی، یعنی تعدیل محتوا یا به‌منظور تعدیل نیروی غیر بیانی گفته به کار می‌برد. نشانگر تعدیل را باید به‌عنوان یک عمل عمدی تلقی کرد که سخنگو با انتخاب یک ابزار زبانی، ورای محتوای گزارهای پیام، بر تعبیر گفته تأثیر می‌گذارد؛ چنان‌که محتوا یا نیروی آن را اصلاح می‌کند. نشانگرهای تعدیل علی‌رغم فقدان معنی واژگانی مشخص، دارای معنی نقشی و کاربردشناختی قدرتمندی هستند. مقاله حاضر به روش توصیفی- تحلیلی و با هدف تعریف و معرفی کاربردهای نشانگرهای تعدیل بر‌اساس الگوی فریزر (2009) و درنهایت، تحلیلی موردی از این کاردبردها در گفتمان سیاسی از کنفرانس‌های مطبوعاتی داخلی رئیس‌جمهور (دوره دهم) با رویکرد تحلیل گفتمان انتقادی به نگارش درآمده است. یافته‌های تحلیل موردی نشان می‌دهد که رئیس‌جمهور (دوره دهم) در راستای پایبندی به زبان دیپلماتیک از نشانگرهای تعدیل، به‌عنوان یکی از تدابیر ماهرانه در گفتار سیاسی در جهت ابهام و طفره، بهره برده است و نشانگرهای مجهول و ضمایر مبهم بیش از سایر انواع نشانگرها در گفتمان او مشاهده می‌شود.
واژه‌های کلیدی: واژگان کلیدی: گفتمان سیاسی، کنفرانس مطبوعاتی سیاسی، نشانگر تعدیل، طفره، تحلیل گفتمان انتقادی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |