دوره 6، شماره 7 - ( 1394 )                   جلد 6 شماره 7 صفحات 163-143 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- دانشجوی دکتری حکمت هنرهای دینی، دانشگاه ادیان و مذاهب، قم، ایران
2- دانشیار زبان و ادبیات فرانسه، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
3- عضو هیئت علمی مؤسسه آموزش عالی هنر و اندیشه اسلامی، قم، ایران
چکیده:   (9686 مشاهده)
نشانه- معناشناسی، رویکردی نوین در تجزیه ‌و تحلیل متن و نظام­های گفتمانی است. این رویکرد در نقد ادبی، به ارائه الگوهای متعددی منجر شده است که چگونگی کارکرد، تولید و دریافت معنا از متن را مورد تبیین قرار می­دهد. این الگوهای برآمده از منطق متن تلاش می­کنند هرگونه امکان خوانش متکثّرِ خارج از نظام ارزش­گذاری اثر ادبی را تا جای ممکن کاهش دهند. از‌این‌رو این مقاله، مثنوی سلامان و ابسال جامی را که از‌جمله متون عرفانی و دارای بیان رمزی و قابلیت تأویل‌پذیری است، برای بررسی مورد توجه قرار داده، تلاش می­کند ضمن معرفی چگونگی عملکرد الگوهای نشانه- معناشناسی، چرایی بهره­مندی شاعر از هر دو فرآیند ممکن معناسازی در این متن را تبیین نماید؛ فرآیندی که به‌صورت رفت‌وبرگشتی در الگوی مربع معناشناسی تجلی می­یابد. مقالۀ حاضر با بهره­گیری از الگوهای نشانه- معناشناسی در بررسی تحلیلی مثنوی سلامان و ابسال جامی، این فرض را مطرح می­کند که بهره­گیری از هر دو فرآیند معناساز در این متن، اشاره به مفهوم «بازگشت» دارد و جامی تلاش می­کند این مفهوم را از طریق رمز و بیان رمزی در قصه «سلامان و ابسال» ارائه نماید.
متن کامل [PDF 630 kb]   (3181 دریافت)    

انتشار: 1394/11/1

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.