دوره 10، شماره 2 - ( 1398 )                   جلد 10 شماره 2 صفحات 122-99 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


استادیارگروه زبان‌شناسی دانشگاه پیام نور، تهران، ایران. ، m.sabzevari@Sharyar.tpnu.ac.ir
چکیده:   (8324 مشاهده)
هرچه صورت یک نشانه پیچیده­تر یا نشان­دارتر باشد درنتیجه معنی هم پیچیده­تر خواهد بود. نشان­داری می­تواند شکل یک رابطۀ دوتایی را به خود بگیرد یا به صورت طیفی باشد که از بی­نشانی آغاز می­شود و به نشان­دارترین صورت ختم می­شود. در مورد نشان­دار بودن و پیچیده بودن آنچه در بدو امر مطرح می­شود این نکته وجود دارد که صورت پیچیده یا نشان­دار، تکواژهای بیشتری نسبت به صورت بی­نشان دارد و بسامد وقوع آن­ها نیز کمتر از صورت­های بی­نشان است. بنابراین، بین نشان­دار بودن یک مقوله و تنوع معنایی و پیچیده بودن آن رابطۀ مستقیم وجود دارد. فرایندهای نحوی که ترتیب کلمات جمله را تغییر می­دهند فرایندهای مؤکدسازی ازجمله مبتداسازی، اسنادی­سازی، سازه­آمیزی، مجهول­سازی و فراگذری هستند که باعث نشان­دار شدن جمله می­شوند. ساخت نحوی ویژۀ دیگر، ساخت افعال متوالی است که ساختی نشان­دار است و در این مقاله به آن اشاره خواهد شد. فرضیۀ اصلی مقالۀ حاضر عبارت است از اینکه تغییر ترتیب متعارف کلمات در جملات فارسی که منتج از فرایندهای نحوی است با نشان­داری مرتبط است. هر کدام از موارد ترتیب کلمات و نشان­داری به تنهایی تاکنون در پژوهش­های مختلفی بررسی شده­اند؛ اما در این مقاله ارتباط چگونگی و چرایی تغییر آرایش و ترتیب کلمات در جملات نمونۀ فارسی معیار با موضوع و مفهوم نشان­داری مورد بررسی قرار خواهد گرفت.  برای نخستین بار نوعی متفاوت از انواع نشان­داری با عنوان نشان­داری حرکتی در این مقاله مطرح خواهد شد که از نوآوری پژوهش حاضر است.
 
متن کامل [PDF 248 kb]   (1572 دریافت)    
نوع مقاله: مقالات علمی پژوهشی | موضوع مقاله: زبان شناسی
انتشار: 1398/3/25

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.