دوره 11، شماره 4 - ( 1399 )
جلد 11 شماره 4 صفحات 795-767 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشجوی دکتری ادبیات عرفانی دانشگاه بین‌الملل امام خمینی(ره)، قزوین، ایران.
2- دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بین‌المللی امام خمینی(ره)، قزوین، ایران. ، s.a.ghasemzadeh@hum.ikiu.ac.ir
3- دانشیار گروه زبان و ادبیات فرانسه دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، تهران، ایران.
2- دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بین‌المللی امام خمینی(ره)، قزوین، ایران. ، s.a.ghasemzadeh@hum.ikiu.ac.ir
3- دانشیار گروه زبان و ادبیات فرانسه دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، تهران، ایران.
چکیده: (1434 مشاهده)
یکی از دشواریهای مخاطب در مواجهه با متون عرفانی، ناتوانی در درک تجربه زیستۀ عارف است. کشف چگونگی معنابخشی به جهان پدیدارها در گفتمان عرفانی بدون توجه به زبان و فهم علمی نشانههای زبانی ممکن نیست. اگر چونان هایدگر زبان را خانه وجود بدانیم، حقیقت عرفان نیز در زبان متجلی است، اما به دلایلی چون نقضان زبان عادی در بیان تجارب، موانع فهم مخاطب در درک حقیقت و تجارب عرفانی، دشواری موضوع و غیرعادی بودن تجارب عارف و... زبان عرفان دشواریاب و پیچیده مینماید؛ بهویژه اینکه در گفتمان عرفانی، عارف ـ سوژه بهعنوان کنشگر و روایتگر عرفان با ابژههایی متفاوت روبهروست. در یک سو، جهان حسی پدیدارها و تجربه حسی او قرار دارد و در سوی دیگر با تجربه ذهنی ـ عرفانی او مواجهایم که بخش بیواسطه و غیرقابل انتقال از تجربه زیستۀ اوست. جستار حاضر تلاش میکند به کمک آرای پدیدارشناسانه و مبانی زبانشناختی ـ فلسفی لاندوفسکی چگونگی فرایند معنابخشی به جهان پدیدارها را در دو نظام نگرشی وحدت شهودی و وحدت وجودی در گفتمان عرفانی رمزگشایی کند. عارف ـ سوژه با توجه به رویکرد وجودشناسی عرفان نظری از دریچه دو نگرش وجودی و شهودی، ارتباط خود با جهان ـ متن را به تصویر میکشد. او بهعنوان سوژه بهگونهای تازه به جهان پدیدارها معنا میبخشد و درنتیجه، فرایند متفاوتی برای زایش و یا دریافت معنا پیش رو خواهد داشت.
واژههای کلیدی: واژههای کلیدی: پدیدارشناسی، گفتمان عرفان، وحدت شهود، وحدت وجود، نظام معنایی، لاندوفسکی.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |