با توجه به نقش زبان در شکل­دهی فرهنگ یک جامعه، پژوهش حاضر بر آن است تا به بررسی کاربردهای دعا در زبان فارسی و انگلیسی بپردازد. جهت تحقق این هدف، 168 فیلم فارسی و انگلیسی مشاهده شد و نمونه­های گویا از دعا کردن یادداشت شد و سپس مورد بررسی قرار گرفت. پس از جمع­آوری داده­ها، آن­ها را با استفاده از مدل هایمز (1967)، مورد کنکاش قرار دادیم. نتایج این تحقیق حاکی از دو‌برابر بودن کاربردهای «دعا» در زبان فارسی نسبت به زبان انگلیسی است. افزون بر این، انگیزه­های افراد از دعا کردن و مراجع آن در دو زبان مشخص گردید. در پایان، دلایلی که منجر به تفاوت­ها در دو زبان فارسی و انگلیسی شده، مورد بحث قرار گرفت.

واژه‌های کلیدی: واژگان کلیدی: فرهنگ، دعا کردن‌، زبان فارسی، زبان انگلیسی، مدل SPEAKING هایمز

متن کامل [PDF 476 kb]   (3377 دریافت)