دوره 8، شماره 2 - ( 1396 )
جلد 8 شماره 2 صفحات 52-25 |
برگشت به فهرست نسخه ها
استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه کوثر بجنورد، خراسان شمالی، ایران
چکیده: (8768 مشاهده)
در این پژوهش، کارکرد نظام تنشی- زبانی «نور» در نظام گفتمانی شعر سهراب سپهری، بررسی و تحلیل شده است. هدف اصلی از این پژوهش، بررسی و تبیین کارکرد نظام تنشی، لایه‌های تنشی و ابعاد معنایی نور در زبان شعر سپهری با تکیه بر منظومۀ شرق اندوه و حجم سبز می‌باشد. پرسش اصلی ما این است که چگونه نظام تنشی- زبانی نور منجر به تولید فرآیند زیباییشناختی می‌گردد؟ همچنین چگونه این نظام، می‌تواند در فرآیند معناسازی ایفای نقش کند؟ در‌واقع هدف از پژوهش حاضر این است که نشان دهد چگونه نظام تنشی- زبانی نور، وضعیتی استحاله‌ای برای گفتمان رقم می‌زند و این فرآیند چگونه می‌تواند به استعلای نوری منجر گردد. بستر نظری تحقیق، الگوی تنشی مبتنی بر نظام نشانه‌شناسی پساگریماسی می‌باشد. در نظام تنشی، لایه‌های فشاره‌ای و گستره‌ای در ارتباط و تعامل با هم نقش‌آفرینی می‌‌کنند و هم‌پیوندی سطحی از فشاره و گستره شاکلۀ گفتمان را شکل می‌دهد. فرضیۀ ما این است که نظام گفتمانی نوری شعر سپهری از ساختار تنشی صعودی پیروی می‌کند و ساختار تنشی نزولی در خدمت ساختار صعودی قرار دارد. نظام تنشی- زبانی نور با دو کارکرد استحاله‌ای و استعلایی در گفتمان نقش‌آفرینی می‌کند و در‌نهایت با استعلای نوری، فرآیند زیباییشناختی گفتمان تحقق پیدا می‌کند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |