در این مقاله به بررسی واژه­بست­های ضمیری در گویش  بهبهانی و نقش آنها در گروه و جمله پرداخته می­شود. واژه­بست­های ضمیری در گویش  بهبهانی دارای چهار نقش فاعلی، مفعولی صریح، مفعولی غیر صریح و اضافی می­باشند. در این مقاله نشان داده می­شود که واژه­بست­های فاعلی دارای پانزده میزبان ـ از نظر نقش دستوری ـ  در این گویش می­باشند که به تفصیل در مقاله به این امر پرداخته شده است. میزبان­های واژه­بست­های مفعولی صریح عبارت­اند از پیشوند امری یا پیشوند فعل پیشوندی، جزء غیر فعلی فعل مرکب، پیشوند استمراری، فعل و پیشوند نفی. میزبان واژه­بست­های مفعولی غیر صریح، مفعول صریح و پیشوند استمراری می­باشند.  واژه­بست­های اضافی نیز میزبان­هایی از نوع فاعل، مفعول صریح و متمم دارند. از نظر مقوله­ فعل، اسم، صفت، ضمیر(شخصی و اشاری، مبهم)، واژه­بست، حرف اضافه، ضمیر پرسشی، پسوند تصریفی جمع  و حرف نشانه­ی «را» به عنوان میزبان عمل می­کنند. از نظر جایگاه تمایل غالب واژه­بست­های این گویش ، به ظهور در جایگاه دوم ـ پس از اولین واژه یا پس از اولین سازه در بند ـ می­باشد. همچنین  یکی از تفاوت­های اصلی و نقطه­ی افتراق بین گویش بهبهانی و فارسی معاصر واژه­بست­های فاعلی می­باشند؛ چرا که در فارسی معیار عنصری تحت عنوان واژه­بست فاعلی وجود ندارد، درحالی که در بهبهانی نظامی غنی از این واژه­بست­ها با میزبان­های متنوع وجود دارد.

واژه‌های کلیدی: واژه­بست ضمیری، میزبان واژه­بست، جایگاه واژه­بست، گویش بهبهانی

متن کامل [PDF 274 kb]   (3258 دریافت)