دوره 2، شماره 1 - ( 1390 )                   جلد 2 شماره 1 صفحات 101-87 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML Print

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
حق بین فریده، فشندکی شهره. زبان فارسی و ضمیر پوچواژه ای. جستارهای زبانی. 1390; 2 (1) :87-101

URL: http://lrr.modares.ac.ir/article-14-8704-fa.html

زبان فارسی و ضمیر پوچواژه ای
فریده حق بین*1، شهره فشندکی2
1- دانشیار گروه زبان شناسی، دانشکده ادبیات، تاریخ و زبان های خارجی، دانشگاه الزهرا (س)، تهران، ایران، آدرس: تهران، کدپستی 1993891176.
2- دانشجوی کارشناسی ارشد گروه زبان شناسی، دانشکده ادبیات، تاریخ و زبان های خارجی، دانشگاه الزهرا (س)، تهران، ایران.
چکیده:   (5345 مشاهده)
ضمایر پوچواژهای ضمایری هستند که به هیچ چیز در جهان خارج ارجاع داده نمیشوند و حضورشان در جمله تنها برای اغنای ویژگیهای نحوی است، به همین دلیل به آنها جاپرکن نیز اطلاق میشود. این ضمایر برخلاف اکثر واحدهای واژگانی که سه ویژگی نحوی، واجی و معنایی دارند، ازنظر معنایی تهی قلمداد میشوند. لذا کاربردشان در جمله بیشتر به دلایل نحوی صورت میگیرد و بیش از همه با اصل فرافکن بیشینه ارتباط پیدا میکنند. این ضمایر در زبان های هند و اروپایی از تنوع چشمگیری برخوردارند و معمولاً در سه ساخت آب و هوایی، ارتقایی و غیرشخصی مورد استفاده قرار میگیرند. در این مقاله به این پرسش اساسی پرداخته شده است که چنین ضمایری در زبان فارسی نیز وجود دارند یا خیر و در صورت وجود، کاربرد آنها در چه ساختهایی صورت میگیرد؟ با در نظر گرفتن این فرض که زبان فارسی نیز دارای ضمیر پوچواژهای است، به بررسی ساختهای مختلف این زبان پرداخته شد و مشخص شد که ضمیر پوچواژهای در بعضی از ساختهای این زبان وجود دارد. اگر چه از آنجاکه زبان فارسی یک زبان ضمیرانداز است، این ضمیر میتواند به صورت پنهان و بدون تظاهر آوایی به کار برده شود. هدف از این مقاله ، بررسی وجود و یا عدم وجود ضمیر پوچواژه ای در زبان فارسی است که در طول مقاله به آن پرداخته شده است.
واژه‌های کلیدی: زبان فارسی، اصل فرافکن گسترده، ضمیر پوچواژهای آب و هوایی، ضمیر پوچواژهای ارتقایی، ضمیر پوچواژهای غیرشخصی
متن کامل [PDF 169 kb]   (2055 دریافت)    

انتشار: 1390/3/4
ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA
بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.