هدف پژوهش حاضر بررسی مستقل بودن توانایی­های زبانی در ذهن انسان است؛ بنابراین، در پژوهش حاضر، توانایی دستوری و کاربردشناسی کودکان مبتلا به آسیب ویژه زبانی را بررسی می‌شود تا از داده­های بالینی به­دست‌آمده برای تبیین نظریه حوزه­ای بودن زبان استفاده شود. در این مقاله، ابتدا آزمون آسیب ویژه زبانی، آزمون رشد زبان و نمونه گفتاری از شش کودک مبتلا به آسیب ویژه زبانی گرفته شد و با شش کودک همتای زبانی طبیعی و شش کودک همتای سنی طبیعی مقایسه گردید. سپس در داده­های به­دست‌آمده، مشخصه­های تصریفی و کاربردشناختی این کودکان بررسی شد. برای بررسی و تحلیل داده­ها از نرم‌افزارspss(16) ، برای توصیف داده­ها از آمار توصیفی و برای مقایسه نتایج بین گروه­ها از آزمون من­ویتنی، ویلکاکسون استفاده شد. با بررسی ویژگی­های  تصریفی و کاربردشناختی (ارجاعی) در کودکان مبتلا، روشن شد که کودکان مبتلا ازنظر دستوری (تکواژهای تصریف زمانی) درمقایسه با همتایان سنی و زبانی ضعیف هستند؛ اما در ویژگی­های کاربردشناسی (ارجاعی) تفاوت معناداری بین گروه مبتلا و همتای زبانی یافت نشد. نتایج پژوهش­ همچنین نشان داد که باوجود  آسیب دستوری در کودکان مبتلا به آسیب ویژه زبانی، کاربردشناسی آن‌ها سالم است که این مسئله حوزه­ای بودن زبان را تأیید می‌کند.

واژه‌های کلیدی: تصریف، کاربردشناسی، ارجاع، حوزه­ای بودن زبان، واژگان کلیدی: آسیب زبانی

متن کامل [PDF 244 kb]   (3152 دریافت)