A Semantic Criticism of the Persian Translation of the Arabic Term “Doon” in the Holy Quran

Authors
1 Ph.D. of Arabic Language and Literature, University of Isfahan, Isfahan, Iran
2 Professor of Arabic, University of Isfahan, Isfahan, Iran
3 Assistant Professor of Theology, University of Isfahan. Isfahan, Iran
Abstract
Today, syntagmatic and paradigmatic analyses are widely applied by literature researchers and experts as principal methods in understanding and interpretation of religious texts. Taking syntagmatic and paradigmatic analyses into consideration, this research seeks to explore the explicit and implicit meanings of the Arabic term (Doon), literally translated as “other than, instead of, besides, and apart from”, in the Holy Quran. It also aims to determine how much attention Quran translators have paid to the meanings of the term and in transferring them into the target language, namely Persian. The study, conducted based on structural semantics and using descriptive –analytic research methodology, has found that the term "دون" (Doon) has various meanings and functions in the Holy Quran, but in some cases, translators have failed to render them correctly. The original meaning of the term is “other than and inferior” which is seen almost in all phrases and lexical combinations in the Holy Book. Therefore, for instance, the phrase "من دون الله", which has been transplanted as “other than, besides and apart from Allah” in famous translations, can be rendered as “[someone/something] other as Allah that is inferior”. فرودِ" (Inferior)" or از فرودِ" (Inferior to)" have been used as equivalents to "دون" (Doon) in old Persian translations of the Quran which closely correspond with the denotation of the Arabic word ,since they contain both the sense of “other than” and “inferior”. However, "دون" (Doon) can bear different meanings in different contexts.

Keywords


  • ·             قرآن کریم

  •        آیتى، عبدالمحمد (1374). ترجمۀ قرآن (آیتى). چ 4. تهران: انتشارات سروش.

  •        اللأزهری، أبومنصور (2010م).التهذیب فی اللغة. به‌تحقیق عبدالسلام هارون. بیروت: دار إحیاء التراث العربی.

  •        ابن‌عاشور، محمدبن‌طاهر (بی‌تا). التحریر و التنویر. چ 1. بیروت: موسسه تاریخ.

  •        ابن‌فارس، احمد (1991م). معجم مقایس اللغه. به‌تحقیق عبدالسلام هارون. بیروت: دار الجیل.

  •        ابن‌منظور، عبدالله (1408ق). لسان العرب. بیروت: دار احیاء التراث العربی.

  •        ابن‌عطیه اندلسى، عبدالحق بن غالب‏ (1422ق). المحرر الوجیز فى تفسیر الکتاب العزیز. بیروت: دارالکتب العلمیه.

  •        ابن ‌یعیش ‌النحوی بن‌ علی، موفق‌الدین ابن ‌صائغ (۱۳۷۸). شرح‌المفصل لمحمود بن ‌عمر الزمخشری. تهران: انتشارات ناصرخسرو.

  •        ابوحیان اندلسى، محمد بن یوسف (1420م). البحر المحیط فى التفسیر. بیروت: دارالفکر.

  •        ابومحبوب، احمد (1375). ساخت زبان فارسی. تهران: میترا.

  •        احمدی، بابک (1380). از نشانه‌های تصویری تا متن. چ 8. تهران: نشر مرکز.

  •        ایزوتسو، توشی‌هیکو (1360). ساختمان مفاهیم اخلاقی ـ دینی در قرآن. ترجمۀ فریدون بدره‌ای. تهران: قلم.

  •        باطنى، محمدرضا (1373). توصیف ساختمان دستوری زبان فارسی. تهران: امیرکبیر.

  •        بحرانى، سید هاشم (1416ق). البرهان فى تفسیر القرآن. چ 1. تهران: بنیاد بعثت.

  •        جبران، مسعود (1978م). الرائد. ط13. بیروت: دارالعلم الملایین.

  •        خ‍رم‍ش‍اه‍ی‌، ب‍ه‍اال‍دی‍ن (‌۱۳۷۵). ت‍ازه‌ت‍ری‍ن‌ ت‍رج‍م‍ه‌ ف‍ارس‍ی‌ ق‍رآن‌ ق‍رآن‌ ک‍ری‍م‌ (ت‍رج‍م‍ۀ‌ خ‍رم‍ش‍اه‍ی). تهران:ج‍ه‍ان‌ ک‍ت‍اب.‌

  •        خطیب‌رهبر، خلیل (1367). کتاب حروف اضافه و ربط. چ 1. تهران: مهارت.

  •        دهخدا، علی‌اکبر (1352). لغت‌نامه. تهران: سازمان لغت‌نامه.

  •        راغب‌اصفهانی، حسین بن محمد (بی‌تا). معجم مفردات ألفاظ القرآن. بیروت: دارالفکر.

  •        رضایى اصفهانى، محمدعلى و همکاران (1383). ترجمه قرآن (ترجمه رضایی). چ 1. قم: مؤسسه تحقیقاتى فرهنگى دارالذکر.

  •        زجاجی، ابوالقاسم (1982م). الجمل فی النحو. به‌تحقیق مازن المبارک. ط 4. بیروت: دار‌النفائس.

  •        زمخشری، جارالله محمود بن عمر (1414ق). تفسیر الکشاف. قم: مکتب الإعلام الإسلامی.

  •        ساسانی، فرهاد و پرویز آزادی (1391). «تحلیل مؤلفه‌های معنایی حق در قرآن کریم با بهره‌گیری از شیوه هم‌نشینی و جانشینی». جستارهای زبانی. د 6. ش 1 (پیاپی 9). صص67-84.

  •        السامرائی، فاضل صالح (2012م). معانی النحو. الأردن: دارالفکر للطباعه والنشر والتوزیع.

  •        سیبویه (1977م). الکتاب. به تحقیق عبدالسلام هارون. الخانجی. ط 2. القاهرة.

  •        صافی، محمود (1998م). الجدول فی اعراب القران و صرفه. ط 2. دمشق: دارالرشید.

  •        صفوی، کوروش (1379). درآمدی بر معناشناسی. تهران: سوره مهر.

  •           طباطبایی، محمدحسین (بی‌تا). تفسیر المیزان. ترجمۀ محمدباقر موسوی‌همدانی. قم: چاپ فرهنگ.

  •        طبرسى، فضل بن حسن (1372). مجمع البیان فى تفسیر القرآن. چ 3. تهران: انتشارات ناصر خسرو.

  •        طریحى، فخر الدین. (1375). مجمع البحرین. چ سوم،  تهران: کتابفروشى مرتضوى.

  •        عاملى، على بن حسین (1413ق).الوجیز فى تفسیر القرآن العزیز. چ 1. قم: دارالقرآن الکریم.

  •        عکبری، أبوالبقاء (2001م). التبیان فی اعراب القرآن. بیروت: دارالفکر.

  •        عضیمه، صالح (1380). معناشناسی واژگان قرآن. ترجمۀ سیدحسین سیدی. مشهد: انتشارات آستان قدس رضوی.

  •        فراهیدى، خلیل بن احمد (1410م). کتاب العین. چ 2. قم: انتشارات هجرت.

  •        فولادوند، محمدمهدى (1415ق). ترجمۀ قرآن (فولادوند). چ اول، تهران: دارالقرآن الکریم.

  •        فیومى، احمد بن محمد (1414ق). مصباح المنیر. قم: دارالهجره.

  •        قرشى، سیدعلى اکبر (1371).  قاموس قرآن. چ 6. تهران: دارالکتب الإسلامیة.

  •        قمى‌مشهدى، محمد بن محمدرضا (1368). تفسیر کنز الدقائق و بحر الغرائب. چ 1. تهران: سازمان چاپ وانتشارات وزارت ‌ارشاد اسلامى.

  •        قلی‌زاده، حیدر (1380). مشکلات ساختاری ترجمه قرآن کریم. تبریز: مؤسسه تحقیقات علوم اسلامی‌ـ انسانی دانشگاه تبریز.

  •        گنتزلر، ادوین (1380). نظریه‌های ترجمه در عصر حاضر. ترجمۀ علی صلح‌جو. تهران: هرمس.

  •        محمدپور، احمد (1390).ضد روش 2. تهران: جامعه‌شناسان.

  •        مصطفوى، حسن (1360).  التحقیق فی کلمات القرآن الکریم. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.

  •        معین، محمد (1362). فرهنگ معین. تهران: امیرکبیر.

  •        مکارم‌شیرازى، ناصر (1373). ترجمه قرآن (مکارم). چ 2، قم: دارالقرآن الکریم.

  •        ناتل‌خانلری، پرویز (1372). دستور تاریخی زبان فارسی. به‌کوشش دکتر عفت مستشارنیا. تهران: توس.

  •        واعظ کاشفی هروی، کمال‌الدین حسین (1317). مواهب علیه، یا تفسیر کاشفی. معروف به تفسیر حسینی. به‌کوشش محمدحسین مشهور به توکلی. ناشر: اقبال.



  • Faioomi, A. (1993).  Mesbah Al Monir. Qom Dar Al Hejre.

  • Ibn Atieh Andalusi, A. (2001). Moharar Al Vajiz fi Tafsir Al Kitab Al?ziz.Beirut:Dar Alkotob-e- ?elmiye.

  • Qorshi, A. (1993). The Lexemes of Holy Quran.6th edition. Tehran: Dar Al kitab    Al?eslamiye.