Analyzing the Inflectional Structure of Persian Verb Based on Word and Paradigm Theory

Authors
A. maleki Moghadam 1
A. M. Hagh Shenas 2
H. Ameri 3
1 PhD in Linguistics, Tarbiat Modarres University, Tehran, Iran
2 Professor of linguistics, Tehran University, Tehran, Iran
3 Assistant Professor of Linguistics, Tarbiat Modarres University, Tehran, Iran
Abstract
The aim of this study is to describe the inflectional structure of Persian verbs based on the theory of Words and Paradigm. We aim to clarify the nature of paradigm or verb inflectional patterns in Persian and the way the multiple roles of inflectional patterns such as person and number can be separated and transparently expressed. Therefore, we extracted sentences from Persian grammar books and analyzed the structure of their verbs. These structures include Person and Number, Participle, Voice, Infinitive and Mood. Results showed that one-to-many or many-to-one correspondence of the inflectional properties of Persian verb can be described using Word and Paradigm model. This model is different from Item and arrangement or Item and Process models, due to the fact that words are considered as a totality for analysis .In the frame of the two mentioned models, words are divided into a sequence of discrete units. In addition, it became clear that the inflectional structures of the verb in Persian are of a morpho-syntactic nature and considering a layered structure for the verb helps to separate the multiple functions of the inflectional structure of Persian verb. Therefore it is possible to describe the characteristics of Persian Verb in the frame of Word and Paradigm model.

Keywords

  • ابوالحسنی چیمه، زهرا. (1375). نمود در نظام فعلی زبان فارسی. پایان‌نامۀ کارشناسی ارشد. دانشگاه تهران.

  • ابوالقاسمی، محسن. (1375). دستور تاریخی زبان فارسی. تهران: سمت.

  • احمدی گیوی، حسن و حسن انوری. (1367). دستور زبان فارسی. تهران: فاطمی.

  • باطنی، محمدرضا. (1364). توصیف ساختمان دستوری زبان فارسی. تهران: امیرکبیر.

  • حق‌‌شناس، علی‌محمد. (1375). «اشتقاق فعل و تصریف آن در فارسی». مجلۀ دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران. ش 139ـ‌140. صص 43ـ‌66.

  • خیامپور، عبدالرسول. (1384). دستور زبان فارسی. تهران: ستوده.

  • رحیمیان، جلال و محمد عموزاده. (1392). «افعال وجهی در زبان فارسی و بیان وجهیت». پژوهش‌های زبانی. د 4. ش 1. صص 21ـ40.

  • دبیرمقدم، محمد. (1376). «فعل مرکب در زبان فارسی». زبان‌شناسی. س 12. ش 1 و 2. ص 2ـ46.

  • شفایی، احمد. (1363). مبانی علمی دستور زبان فارسی. تهران: نوین.

  • صادقی، علی‌اشرف. (1358). دستور سال دوم فرهنگ و ادب. تهران: وزارت آموزش و پرورش.

  • صادقی، علی‌اشرف و غلامرضا ارژنگ. (1358). دستور سال دوم فرهنگ و ادب. تهران: وزارت آموزش و پرورش.

  • طباطبایی، علاءالدین. (1376). فعل بسیط و واژه‌سازی. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.

  • طبیب‌زاده، امید. (1385). «ساخت‌های اسنادی و سببی در زبان فارسی». نامه فرهنگستان. ش 32. صص 61ـ68.

  • قریب، عبدالعظیم (پنج استاد). (1367). دستور زبان فارسی. تهران: اشرفی.

  • قطره، فریبا. (1386). «مشخصه‏های تصریفی زبان فارسی امروز». مجله دستور. ش 3. صص 52ـ81.

  • عموزاده، محمد و حدائق رضایی. (1389). «ابعاد معناشناختی «باید» در زبان فارسی». پژوهش‌های زبانی. ش 1. صص 57ـ78.

  • عموزاده، محمد و شادی شاه‌ناصری. (1390). «بررسی پیامدهای ترجمه از انگلیسی بر مقوله وجهیت در فارسی». پژوهش‌های زبانی. ج 1. ش 2. صص 21ـ50.

  • کربلایی صادق، مهناز و ارسلان گلفام. ( 1392). «ویژگی‌های فعل مرکب با مصادر قرضی و اشتقاق‌های آن از زبان عربی در فارسی، ویژگی‌ها و محدودیت‌های دیدگاه صرف شناختی». جستارهای زبانی. مقالات آماده انتشار.

  • کلباسی، ایران. (1371). ساخت اشتقاقی واژه در فارسی امروز. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

  • مشکور، محمدجواد. (1363). دستورنامه در صرف و نحو زبان فارسی. تهران: شرق.

  • مشکوۀالدینی، مهدی. (1366). دستور زبان فارسی برپایه نظریه گشتاری. مشهد: انتشارات دانشگاه فردوسی مشهد.

  • معین، محمد. (1356). اسم مصدر، حاصل مصدر. تهران: امیرکبیر.

  • ناتل خانلری، پرویز. (1377). تاریخ زبان فارسی. چ 6. تهران: فردوس.

  • نغزگوی کهن، مهرداد و زهرا حکیم‌آرا. (1389). «ازبین رفتن بعضی امکانات تصریفی فعلی در زبان فارسی جدید و پیامدهای آن». پژوهش‌های زبان‌شناسی. ش 2. صص 97ـ114.

  • نقی‌زاده، محمود؛ عموزاده، محمد و منوچهر توانگر. (1390). «بررسی مفهوم ذهنیت در افعال وجهی در زبان فارسی». پژوهش‌های زبانی. س 3. ش 1. صص 20ـ1.


 



  • Amouzadeh, M. & Tavangar, M. & Sh. Shahnaseri (2012). “Subjective modality In Persian and English parallel texts”. In Subjectivity in Language and Discourse. Nicole Baumgarten, Inke Du Bois and Julian House (eds. PP. 245-266. East Sussex: Emerald Group Publishing).

  • Aronoff, M. (1994). Morphology by Itself. Stems and Inflectional Classes. (Linguistic. Inquiry Monograph 22.) Cambridge, M.A.: MIT Press.

  • Booij, G. (2005). The Grammar of Words. Oxford: Oxford University Press. Chicago Press, Chicago, IL, 81-125. Classes. Cambridge, Massachusetts: Massachusetts Institute of Technology Press.

  • Crystal, D. (2008). A Dictionary of Linguistics and Phonetics. Blackwell. Haspelmath, Martin and Sims, Andrea.2010.Undestanding Morphology. London : Hodder Education.

  • Karimi, S. (2005). A Minimalist Approach to Scrambling: Evidence fromLyons. John. 1977. Semantics,Cambridge University Press.

  • Natel Khanlari, P. (1995). History of Persian Language Grammar. Tehran: Ferdows

  • Palmer, F. (1990). Grammar. Penguin Books. Published by PENGUIN. Bristol, SOM, United Kingdom.

  • Perlmutter, D. M. & P. M. Postal (1984). The 1-Advancement Exclusiveness Law. In D.M. Persian, Berlin/ New York: Mouton Publishers.

  • Perlmutter, D., & C. Rosen, Eds. (1984). Studies in Relational Grammar 2, University of Chicago Press.

  • Spencer, A. [1997]. Morphological Theory: An Introduction to Word Structure in Generative Grammar. Oxford & Cambridge, Blackwell.

  • Tavangar, M. & M. Amouzadeh (2009). “Subjective modality and tense In Persian”. Language Sciences 31:853−873.

  • Trask, R. L. (1993). A Dictionary of Grammatical terms in linguistics. London and New York: Routledge.


 


 

Language Related Research
Volume 8, Issue 2
May and June 2017
Pages 277-307