استادیار زبان شناسی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ایران
چکیده: (10587 مشاهده)
آسیب زبانی یکی از مشخصههای اصلی کودکان مبتلا به اُتیسم است، با این حال در پژوهشهای مربوط به اُتیسم، ویژگیهای زبانی، بهویژه دستوری این کودکان به صورت جامع بررسی نشده است و اطلاعات اندکی از نیمرخ زبانی افراد فارسیزبان مبتلا به اُتیسم وجود دارد و به علت ناهمگونی موجود در اُتیسم نیز، لازم است بررسیهای گستردهای دربارۀ ویژگیهای زبانی این کودکان در زبانهای مختلف انجام گیرد. هدف این مطالعه بررسی ویژگیهای دستوری در کودکان فارسیزبان مبتلا به اُتیسم و آشکار ساختن تفاوتهای دستور بیانی آنها از کودکان طبیعی همتای سنی و همتای زبانی است. در این مطالعۀ 10 کودک ( 6-9 ساله) مبتلا به اُتیسم با عملکرد بالا و 20 کودک طبیعی (10 کودک همتای سنی و 10 کودک همتای زبانی) شرکت داشتند. برای تشخیص کودکان اُتیسم با عملکرد بالا از آزمون گارز و آزمون غربالگری اُتیسم استفاده گردید. بعد از اجرای آزمون بیان دستوری، پاسخهای آنها ثبت و تحلیل شد. نتایج بهدست آمده نشان داد در ساختارهای مربوط به جملات شرطی، تعجبی، ضمایر اشاره، کسرۀ اضافه و ساخت سببی، بین دو گروه مبتلا به اُتیسم و همتای سنی تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0<P) و در ساختهای مربوط به جملات پرسشی دارای پرسشواژه و جملات پرسشی بله/خیر، بند موصولی متممی، ضمایر متصل، منفصل، تقابلی، و نیز حرف اضافه بین دو گروه مبتلا به اُتیسم و همتای سنی و زبانی تفاوت معناداری وجود دارد (05/0 P<). بنابراین تولیدساختهای پرسشی، موصولی و ضمایر از مشکلات زبانی مهم در این کودکان است که باید افزونبر تشخیص، در درمان نیز مورد توجه جدی قرار گیرد.
نوع مقاله:
مقاله پژوهشی |
موضوع مقاله:
روان شناسی زبان انتشار: 1396/5/1