دوره 12، شماره 4 - ( 1400 )
جلد 12 شماره 4 صفحات 198-165 |
برگشت به فهرست نسخه ها
استادیار گروه زبان‌شناسی دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران ، r.motavallian@fgn.ui.ac.ir
چکیده: (4416 مشاهده)
وجود ساخت ارتقایی در بیشتر زبانهایی که گروه متممنمای ناخودایستا برمیگزینند به اثبات رسیده است، چراکه اعتقاد بر این است که در بند ناخودایستا به‌سبب ناقص بودن هستۀ زمانی جملۀ پیرو، این هسته قادر به بازبینی حالت فاعلی نیست و فاعل جملۀ پیرو برای بازبینی مشخصۀ حالت خود مجبور به حرکت به جایگاه فاعلی بند بالاتر است. براساس این دیدگاه ارتقا از درون بند خودایستا به‌دلیل امکانپذیر بودن بازبینی حالت مجاز نیست. در پژوهش حاضر با بهکارگیری دادههای زبانهای مختلف نشان داده میشود برخلاف این تصور، ارتقای فاعل به فاعل در برخی زبانها از درون بند خودایستا نیز امکانپذیر است. البته ساختهای ارتقایی در زبانهای دارای متمم خودایستا نیز کاملاً یکسان نیستند و با هم تفاوتهایی آشکار دارند. در پژوهش حاضر چهار نوع مختلف ساخت ارتقایی خودایستا اعم از فراارتقا، فوق‌ارتقا، بیش‌ارتقا و ارتقای کپی در زبانهای مختلف و فرضیههای متفاوت دربارۀ آن‌ها مورد مطالعه قرار میگیرد و درنهایت سعی میشود با توجه به شواهد موجود مبنی‌بر وجود ساخت ارتقایی در زبان فارسی، جایگاه زبان فارسی در این تحلیل بین‌زبانی از ساخت ارتقایی مشخص شود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |