زبان سیاسی، زبان پیچیده و مملو از راهبردهای گوناگون در جهت متقاعد کردن آرای عمومی است. از جملۀ عمده‌ترین راهبردهای زبانشناسی که در زبان سیاسی مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌گیرد، بحث فن‌ّبیان سیاسی است. لذا هدف اصلی پژوهش حاضر تحلیل مقوله فن‌ّبیان در بستر گفتمان سیاسی دو جامعۀ زبانی متفاوت از دیدگاه برد (2000) است. مسئلۀ اصلی پژوهش، تبیین شباهت‌ها و تفاوت‌های راهبردهای فن‌ّبیان سیاسی به کار رفته توسط دو رئیس‌جمهور ایران و آمریکا در جهت تلاش برای کسب قدرت، اقناع سازی و جلب موافقت مخاطبانشان است. بدین منظور داده‌ها، به شیوۀ کتابخانه‌ای گردآوری و به روش تحلیلی مورد بررسی قرار داده‌ایم تا به این پرسش‌ها پاسخ دهیم که هر دو رئیس‌جمهور در جهت تلاش برای جلب موافقت شنوندگان و اقناع آنان چگونه از زبان استفاده می‌کنند؟ شباهت‌ها و تفاوت‌های فن‌ّبیانی دو رئیس‌جمهور چگونه است؟ نتایج پژوهش حاکی از آن است هر دو رئیس‌جمهور از راهبردهای جفت متقابل، تکرار و لیست سه‌گانه، نقش‌های گوناگون ضمایر، نمود افعال و نکته‌گزینی بهره می‌برند. عمده‌ترین راهبردی که روحانی به کار می‌برد کاربرد ضمایر به طرق مختلف و رایج‌ترین راهبرد ترامپ به کارگیری تکرار است. استفاده و پرهیز از قیاس نیز دیگر جنبۀ افتراق در کلام سخنرانان یادشده است. به طور کلی پژوهش حاضر گویا و مبیّن  این حقیقت است که از رهگذر بررسی ابزارهای فن‌ّبیان برد (2000) می‌توان به راهکارهای زبانی متفاوت سیاستمداران و مشخصاً بالاترین مقامات اجرایی جهت اقناع مخاطب، جذاب تر کردن سخنرانی و ارائۀ چهره‌ای مثبت‌تر و مردمی‌تر پی برد.