ویلیمیر خلبنیکوف یکی از شاعران برجستۀ روسی و از بنیان‌گذاران مکتب فوتوریسم در روسیه است. در ایران او را بیشتر به‌عنوان شاعر می‌شناسند و پژوهش‌های زبان‌شناسی او چندان موردتوجه و بررسی قرار نگرفته است. خلبنیکوف در نظام شاعرانۀ سمبولیست‌ها تجدیدنظر کرد. اگر در سنت سمبولیسم، واژگان چون نماد تصور می‌شدند و با زبانی شاعرانه در شعر نمود می‌یافتند و معنای پنهان آن‌ها ارزش داشت، در نظام شعری خلبنیکوف، واژه‌ها با ساخت آوایی خود، دارای مفهوم ذاتی و ارزش شاعرانه بودند و به این ترتیب وی توجهات را به گذشتۀ زبان معطوف داشت و تصورات رایج پیشین دربارۀ زبان را دچار تغییر و تحول ‌کرد. جستار پیش‌رو، به شیوۀ توصیفی ـ تحلیلی، و با هدف گشودن چشم‌اندازی به دستاوردهای فوریست‌های روسی، انجام شده است و به‌دنبال پاسخ به این پرسش است که کاوش‌های زبانی خلبنیکوف، به‌عنوان یکی از شاخص‌ترین چهره‌های فوتوریسم روسی، چه بوده و چه برآیندی برای زبان روسی داشته است. با بررسی نظریات زبانی شاعر، این نتیجه حاصل شد که تحقیقات زبانی او باعث گسترش سامانۀ واژگان در زبان روسی و ایجاد یک زبان جهانی با نام «زائوم/ فرامعنا» شده است. زبانی که در آن آوا خود مولّد معناست. همچنین این نتیجه حاصل شد که بدون تحقیقات زبانی خلبنیکوف، نظریات فرمالیست‎ها امکان بروز و ظهور نمی‌یافت. از نظر این شاعر همخوان‌ها در واژه نسبت‌به واکه‌ها اهمیت بیشتری دارند؛ به‌ویژه نخستین همخوان که معنای کل واژه را هدایت می‌کند. لذا از نظر خلبنیکوف واژگانی که با یک حرف همخوان مشابه آغاز می‌شوند، معانی مشابهی را حمل می‌کنند.