این مقاله با هدف چگونگی بیان مولانا در مواجهه با آیات قرآنی وروایات و کیفیت استفاده از شگرد های بلاغی در تبیین مفاهیم ذهنی و اصطلاحات عرفانی به رشتهً تحریر درآمده است. نگارندگان ابتدا با خوانش مثنوی مولوی با بررسی ده­ها بیت از دفاتر ششگانهً به طورتصادفی، به تحلیل استعاره‌های تأویلی بر پایۀ نظریۀ معناشناسی شناختی پرداخته­اند؛ بعد از بیان نظریۀ معناشناسی‌شناختی و استعارۀ مفهومی که استعاره را ابزاری شناختی برای پی بردن به تفکر و جهان‌بینی نویسنده می‌داند، طبق این نظریه، ازبین شکل‌های استعاره مفهومی، استعاری هستی‌شناختی بررسی شد و شواهد استعاره‌های تأویلی در سه شاخۀ استعاره با تأویل آیات قرآنی و احادیث، استعاره با تأویل تمثیل­ها و اصطلاحات عرفانی و در نهایت استعاره با تأویل حکایات مثنوی، تحلیل گردیده است. در این بررسی، بیشترین بسآمد در تأویل اصطلاحات و تمثیل­های عرفانی بود و این نشانگر آن است که مولانا برای عینیت بخشیدن به مفاهیم ذهنی و تجربه­های عرفانی­اش که با تمثیل و اصطلاحات عرفانی بیان نموده است؛ بعد ازتأویل، آنها را با نام نگاشت‌های عینی و حسی برای اقناع مخاطب و بیان عواطف عرفانی خود توصیف نموده است. دراین فرآیند، در مواردی نیز در تأویلات خود گاهی یک امر ذهنی را با امر ذهنی دیگر و یا پدیده­ای عینی را با امر عینی دیگر توصیف کرده است.

واژه‌های کلیدی: استعاره‌های تأویلی، معناشناسی‌شناختی، استعارهً مفهومی، استعارهً هستی‌شناختی، مثنوی مولوی.

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---