جستجو در:
مقالات پذیرفته شده در نوبت انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
سوده اقتصاد1 
، الهه انصاریان* 2
، الهه انصاریان* 2
1- دانشگاه تهران،دانشکده زبان ها و ادبیات خارجی،گروه زبان و ادبیات فرانسه
2- دانشگاه بین المللی امام رضا (ع)، دانشکده علوم انسانی،گروه زبان انگلیسی ،elahehansarian@gmail.com
2- دانشگاه بین المللی امام رضا (ع)، دانشکده علوم انسانی،گروه زبان انگلیسی ،
چکیده: (140 مشاهده)
با گسترش روش‌های گوناگون آموزش الکترونیکی در نظام‌های آموزشی، گرایش دانشجویان به یادگیری بر پایه‌ی فناوری افزایش یافته است. در این میان، رویکرد آموزش ترکیبی سازگارشونده به عنوان الگوی آموزشی نوینی معرفی شده که به دانشجویان امکان انتخاب نوع حضور در کلاس (حضوری، برخط یا نابرخط) را متناسب با شرایط خود می‌دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان رضایت دانشجویان زبان فرانسه از این شیوه آموزشی و شناسایی مزایا و چالش‌های آن در ساختار آموزش عالی ایران انجام شد. 43 دانشجوی کارشناسی دانشگاه بین‌المللی امام رضا (ع) در این مطالعه شرکت داشته‌اند. روش پژوهش به‌‌صورت ترکیبی بوده و داده‌ها به وسیله پرسشنامه و مصاحبه‌های نیمه‌ساختاریافته، بعد از دو ترم تحصیلی با دانشجویانی که در هردو نوع آموزش ترکیبی سازگارشونده (حضوری و برخط) شرکت کرده بودند، گردآوری شد. یافته‌ها نشان می‌دهد که هر چهار ویژگی اصلی آموزش ترکیبی سازگارشونده (انتخاب یادگیرندگان، هم‌ارزی آموزش، دسترسی‌پذیری و امکان استفاده چندباره) در افزایش رضایت دانشجویان نقش داشتند؛ به‌ویژه انتخاب آزادانه‌ی شیوه حضور، فرصت یادگیری متناسب با نیازهای فردی و دسترسی مداوم به منابع درسی و فعالیت‌های کلاسی، نقش بسزایی در بهبود تجربه‌ی یادگیری دانشجویان ایفا کردند. با این حال، چالش‌هایی مانند کاهش تعامل میان دانشجویان حضوری و برخط و همچنین برخی مشکلات فنی نیز مطرح گردید؛ امری که بر تجربه‌ی دانشجویان از آموزش ترکیبی سازگارشونده تأثیراتی داشته است. یافته‌های پژوهش بر اهمیت فراهم‌سازی زیرساخت‌های فناورانه موردنیاز و ایجاد و گسترش راهکارهایی برای افزایش تعاملات میان دانشجویان برخط و حضوری تأکید دارد تا میزان رضایت و مشارکت دانشجویان در محیط‌های آموزش ترکیبی سازگارشونده افزایش یابد.
نوع مقاله: مقالات علمی پژوهشی |
موضوع مقاله:
آموزش زبان
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |