---

در این پژوهش پدیدۀ نحوی مطابقۀ فعل و مفعول در متون فارسی میانۀ زردشتی و شرایط حاکم بر آن بررسی و تحلیل می‌شود. این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی است و به‏لحاظ شیوۀ گردآوری داده‌ها در گروه پژوهش‌های کتابخانه‌ای طبقه‌بندی می‌شود. نمونه‏های زبانی جمع‌آوری‌شده بر اساس مبانی نظری دالریمپل و نیکولاوا (۲۰۱۱) بررسی شده‏اند. در این پژوهش نشان داده می‏شود که در فارسی میانۀ زردشتی، جمله‌هایی که دارای فعل متعدی (گذرا) و مفعول مستقیم هستند و مشخصۀ زمان هستۀ فعلی کوچک به صورت گذشتۀ ساده ارزش‏گذاری شده است، مطابقۀ مفعولی در آن‏ها وجود دارد و سازۀ مفعول متولی ارزش‏گذاری‌ مشخصه‌های شخص و شمار فعل جمله است. این وضعیت تنها برای فعل‏های متعدی در زمان گذشته وجود دارد و مطابقۀ مفعولی برای فعل‏های متعدی در سایر زمان‏ها در این زبان دیده نمی‏شود. همچنین این پژوهش نشان می‏دهد که مطابقت مفعولی در فارسی میانۀ زردشتی به مشخصه‏های مشخص‏بودگی و جانداری مفعول وابسته نیست. در مجموع با توجه به نتایج به‏دست‏آمده از تحلیل مطابقۀ مفعولی در این متون و مقایسۀ آن با نتایج تحقیق دالریمپل و نیکولاوا (۲۰۱۱) می‌توان به این نتیجه دست یافت که در فارسی میانۀ زردشتی، مطابقۀ مفعولی بر اساس ساخت اطلاعی جمله ایجاد نشده است، بلکه مطابقت مفعولی یک پدیدۀ نحوی مبتنی بر زمان بوده که تنها در زمان گذشتۀ ساده برای فعل‏های متعدی به‏وجود آمده است و می‏تواند نشان‏دهندۀ روند تغییرات تدریجی و درزمانی برای پیدایش نظام کنایی موجود در زبان‏های ایرانی امروزی باشد.