جستجو در مقالات منتشر شده
۱ نتیجه برای ترکورافی
حسین رحمانی،
دوره ۱۲، شماره ۴ - ( ۷-۱۴۰۰ )
چکیده
پژوهش حاضر درپی بررسی نمود رفتارهای زبانی تهدیدکننده یا سازندۀ وجهه در نمایشنامۀ پلکان اثر اکبر رادی براساس نظریۀ ترکورافی (۲۰۰۸) است که براساس آن رفتارهای زبانی به پنج دستۀ ادببینشان، ادب نشاندار، بیادبی، گستاخی بینشان و گستاخی نشاندار تقسیم میشود. تعیین الگوی رفتار زبانی با بیشترین فراوانی در کل نمایشنامه، شناسایی الگوهای زبانی شخصیتهای فرادست و فرودست، تشخیص الگوی رفتار کلامی شخصیتهای نمایش با شخصیت اصلی در موقعیت فرودستی او و همچنین بررسی نحوۀ تغییر الگوی کلامی شخصیت اصلی در عبور از پلۀ فرودستی تا پلههای فرادستی از اهداف این پژوهش است. براساس نتایج، در میان الگوهای کلامی، گستاخی نشاندار دارای بیشترین فراوانی در پلکان است و در الگوی کلامی شخصیتهای فرادست تمایلی برای حفظ و ساخت وجهۀ فرودستان وجود ندارد؛ وجهۀ فرودستان از روی عمد و با بیشترین استفاده از گستاخی نشاندار از سوی شخصیتهای فرادست تهدید میشود. الگوی کلامی شخصیتهای فرودست از تنوع بیشتری برخوردار است و آنان از گستاخی بینشان بیشتر از سایر الگوهای کلامی استفاده میکنند. به‌علاوه، الگوی کلامی شخصیت اصلی داستان درگذر از موقعیت فرودستی به موقعیت فرادستی از بیادبی به گستاخی نشاندار تغیر میکند و هرچه از پلکان موقعیت و جایگاه بالاتر میرود، از گستاخی نشاندار بیشتری استفاده میکند.
واژه‌های کلیدی: ادب بینشان و نشاندار، بیادبی، گستاخی نشاندار و بینشان، ترکورافی، نمایشنامۀ پلکانپژوهش حاضر درپی بررسی نمود رفتارهای زبانی تهدیدکننده یا سازندۀ وجهه در نمایشنامۀ پلکان اثر اکبر رادی براساس نظریۀ ترکورافی (۲۰۰۸) است که براساس آن رفتارهای زبانی به پنج دستۀ ادببینشان، ادب نشاندار، بیادبی، گستاخی بینشان و گستاخی نشاندار تقسیم میشود. تعیین الگوی رفتار زبانی با بیشترین فراوانی در کل نمایشنامه، شناسایی الگوهای زبانی شخصیتهای فرادست و فرودست، تشخیص الگوی رفتار کلامی شخصیتهای نمایش با شخصیت اصلی در موقعیت فرودستی او و همچنین بررسی نحوۀ تغییر الگوی کلامی شخصیت اصلی در عبور از پلۀ فرودستی تا پلههای فرادستی از اهداف این پژوهش است. براساس نتایج، در میان الگوهای کلامی، گستاخی نشاندار دارای بیشترین فراوانی در پلکان است و در الگوی کلامی شخصیتهای فرادست تمایلی برای حفظ و ساخت وجهۀ فرودستان وجود ندارد؛ وجهۀ فرودستان از روی عمد و با بیشترین استفاده از گستاخی نشاندار از سوی شخصیتهای فرادست تهدید میشود. الگوی کلامی شخصیتهای فرودست از تنوع بیشتری برخوردار است و آنان از گستاخی بینشان بیشتر از سایر الگوهای کلامی استفاده میکنند. به‌علاوه، الگوی کلامی شخصیت اصلی داستان درگذر از موقعیت فرودستی به موقعیت فرادستی از بیادبی به گستاخی نشاندار تغیر میکند و هرچه از پلکان موقعیت و جایگاه بالاتر میرود، از گستاخی نشاندار بیشتری استفاده میکند.
