جستجو در مقالات منتشر شده
۱ نتیجه برای رهیافتهای ترجمۀ شعر
علی بشیری، اویس محمدی،
دوره ۹، شماره ۴ - ( ۷-۱۳۹۷ )
چکیده
ترجمۀ شعر یکی از دشوارترین و پیچیدهترین انواع ترجمه است. آندره لفور ازجمله پژوهشگرانی است که برای ترجمۀ شعر الگویی ارائه داده است که دربرگیرندۀ هفت رهیافت است: ۱. واجی یا آوایی، ۲. تحتاللفظی، ۳. موزون، ۴. شعر به نثر، ۵. مقفا، ۶. شعر سپید، و ۷. تعبیر. این رهیافتها با نظر به ترجمه در زبانهای غربی، بهویژه انگلیسی، مطرح شده است. نگارندگان این مقاله بر آنند تا با معرفی این رهیافتها و پیادهسازی آن بر روی ترجمۀ رباعیهای خیام به فارسی و ترجمۀ شعر «عن انسان» محمود درویش از عربی به فارسی، میزان کارآمدی آن را در دو زبان عربی و فارسی بسنجند. اصلیترین دستاوردهای این پژوهش بهسبب واژههایی با ریشۀ یکسان، واژگان و عروض مشابه، رهیافت واجی، تحتاللفظی، موزون، منثور، مقفا و تعبیر تا حد زیادی قابل تطبیق است؛ اما بهسبب تفاوت فرمهای شعریای که زمینۀ رهیافتهای لفور است با فرم شعرهای فارسی و عربی، رهیافتهای لفور در جاهایی همخوان با شعر فارسی و عربی نیست؛ چنانچه در شعر فارسی در کنار قافیه گاهی ردیف هم میآید و رهیافت ششم بهسبب نبود شعر سپید در زبان فارسی و عربی منتفی است.
