1- استادیار گروه ادبیات عربی دانشگاه کاشان، کاشان، ایران. ، A.Bashiri@kashanu.ac.ir
2- استادیار گروه ادبیات فارسی دانشگاه گنبد کاووس، گلستان
چکیده: (8961 مشاهده)
ترجمۀ شعر یکی از دشوارترین و پیچیدهترین انواع ترجمه است. آندره لفور ازجمله پژوهشگرانی است که برای ترجمۀ شعر الگویی ارائه داده است که دربرگیرندۀ هفت رهیافت است: 1. واجی یا آوایی، 2. تحتاللفظی، 3. موزون، 4. شعر به نثر، 5. مقفا، 6. شعر سپید، و 7. تعبیر. این رهیافتها با نظر به ترجمه در زبانهای غربی، بهویژه انگلیسی، مطرح شده است. نگارندگان این مقاله بر آنند تا با معرفی این رهیافتها و پیادهسازی آن بر روی ترجمۀ رباعیهای خیام به فارسی و ترجمۀ شعر «عن انسان» محمود درویش از عربی به فارسی، میزان کارآمدی آن را در دو زبان عربی و فارسی بسنجند. اصلیترین دستاوردهای این پژوهش بهسبب واژههایی با ریشۀ یکسان، واژگان و عروض مشابه، رهیافت واجی، تحتاللفظی، موزون، منثور، مقفا و تعبیر تا حد زیادی قابل تطبیق است؛ اما بهسبب تفاوت فرمهای شعریای که زمینۀ رهیافتهای لفور است با فرم شعرهای فارسی و عربی، رهیافتهای لفور در جاهایی همخوان با شعر فارسی و عربی نیست؛ چنانچه در شعر فارسی در کنار قافیه گاهی ردیف هم میآید و رهیافت ششم بهسبب نبود شعر سپید در زبان فارسی و عربی منتفی است.
موضوع مقاله:
زبان شناسی انتشار: 1397/8/4