1- استادیار گروه زبانشناسی همگانی، دانشگاه الزهرا (س)، تهران، ایران
2- دانشجوی دکترای زبانشناسی همگانی، دانشگاه الزهرا (س)، تهران/ مدرس مؤسسه دهخدا و مرکز بینالمللی آموزش زبان فارسی، تهران، ایران
3- کارشناس ارشد آموزش زبان فارسی به غیرفارسیزبانان، دانشگاه اصفهان، اصفهان/ مدرس مؤسسه دهخدا و مرکز بینالمللی آموزش زبان فارسی، تهران، ایران
چکیده: (9330 مشاهده)
در تدریس زبان دوم، آموزش واژهها با روشهای مختلف نقش مهمی درارتقای دانش واژگانی زبانآموزان دارد. در این مطالعه، بر آموزش واژههای مشتق تمرکز شده است که به دو روش مستقیم و غیرمستقیم تدریس میگردد. در آموزش مستقیم به طور خاص از راهکار تجزیۀ واژه و آموزش نقش و معنای پسوندها استفاده شده و در آموزش غیرمستقیم، متنهایی در اختیار زبانآزموزان قرار گرفته که حاوی واژههای مشتق است. در این پژوهش، 40 نفر از فارسیآموزان مؤسسۀ دهخدا در سطح میانی یک، در قالب دو گروه کنترل و آزمایش، بررسی شدهاند. آنها در یک آزمون یکسان که دو بار به عنوان پیشآزمون و پسآزمون انجام شد، شرکت کردند. تحلیل دادهها از طریق آزمون تی مستقل نشان داد که این دو گروه در پسآزمون با یکدیگر تفاوت معناداری دارند؛ به این معنا که گروه آزمایش که پسوندها را به طور جداگانه همراه با نقش دستوری و معنای آنها آموزش دیده بود، عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل داشت که تنها متنهایی حاوی واژههای مشتق در اختیار داشت. البته در تحلیلی دیگر مشخص شد که هر دو گروه پس از برخورد با واژههای مشتق، چه از طریق آموزش مستقیم و چه از طریق برخورد با متنهای بیشتر، پیشرفت معناداری در یادگیری واژههای مشتق داشتهاند. بنابراین میتوان گفت تمرکز بر تدریس واژههای مشتق هم از طریق رویکرد غیرمستقیم و هم از طریق رویکرد مستقیم به آموزش «وندها»، میتواند دانش واژگانی زبانآموزان را افزایش دهد؛ اما روش مستقیم تأثیر چشمگیرتری دارد
نوع مقاله:
مقاله پژوهشی |
موضوع مقاله:
آموزش زبان انتشار: 1396/7/1