جستجو در:
دوره 13، شماره 6 - ( 1401 )
جلد 13 شماره 6 صفحات 259-225 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Valipour M, Bahrami F. Perfect Aspect or Anterior Tense? Rethinking of Aspect in Persian. LRR 2023; 13 (6) :225-259
URL: http://lrr.modares.ac.ir/article-14-49554-fa.html
URL: http://lrr.modares.ac.ir/article-14-49554-fa.html
ولی پور مونا، بهرامی فاطمه. نمود کامل یا زمان دستوری تقدمی؟ تأملی در بحث نمود در زبان فارسی. جستارهای زبانی. 1401; 13 (6) :225-259
مونا ولی پور* 
1، فاطمه بهرامی2
1، فاطمه بهرامی2
1- استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران. ، m_valipour@sbu.ac.ir
2- استادیار گروه زبان‌شناسی، دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
2- استادیار گروه زبان‌شناسی، دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
چکیده: (2855 مشاهده)
عموماً ساخت‌های اصطلاحاً کامل نظیر گذشتۀ نقلی (حال کامل) و گذشتۀ بعید (گذشتۀ کامل) را دربردارندۀ نمود کامل تلقی می‌کنند. پژوهش حاضر با نگاهی موشکافانه به مقولۀ نمود دستوری و زمان دستوری و تعاریف آن‌ها، نشان می‌دهد آنچه در زبان فارسی تحت عنوان «نمود کامل» از آن بحث می‌شود، اساساً یک مفهوم زمانی است. با قائل شدن به موقعیت مرجع، در کنار موقعیت رویداد و موقعیت گفتار، می‌توان نشان داد که در گذشتۀ بعید و گذشتۀ نقلی و اقسام آن، موقعیت مرجع لزوماً بعد از موقعیت رویداد قرار دارد. به‌عبارت دیگر، این مفهوم نشانگر آن است که یک موقعیت پیشینی همچنان در موقعیتی پسینی موضوعیت دارد. از آنجایی که لازمۀ این مفهوم، کامل شدن رویداد نیست، اطلاق «کامل» نیز بدان، نادقیق است. به همین دلیل، به جای اصطلاح نمود کامل در این پژوهش، اصطلاح زمان دستوری تقدمی معرفی می‌شود. نگارندگان با استدلال‌هایی همچون عملکرد قیدهای زمان و کارکرد صفت‌های فعلی در محیط‌های غیرفعلی ضرورت قائل شدن به موقعیت مرجع را در تعیین زمان‌های دستوری نشان می‌دهند. صفت‌های فعلی به‌عنوان واژه‌هایی مستقل در نقش‌های صفت و همچنین در ساختمان فعل‌های اصطلاحاً کامل، فعل‌های مجهول، محمول‌های مرکب و عبارت وصفی مشارکت دارند. در تمامی این کاربردها تک‌واژ «-ته/ده» مسئول بازنمایی زمان دستوری تقدمی است. این پژوهش با بازنگری در رویکردهای پیشین نشان می‌دهد که زمان دستوری علاوه‌بر بازنمایی جایگاه موقعیت مرجع و موقعیت گفتار در قالب تقسیم‌بندی سه‌شقی گذشته/حال/آینده، جایگاه موقعیت مرجع و موقعیت رویداد را نیز بازنمایی می‌کند. به‌عبارت دیگر، زمان دستوری یک فعل برآیندی از شقوق دوگانۀ تقدمی/غیرتقدمی و شقوق سه‌گانۀ گذشته/حال/آینده است.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |