1- گروه زبان و ادبیات انگلیسی، دانشگاه سیستان و بلوچستان ، delarami.m@gmail.com
2- گروه زبان و ادبیات انگلیسی، دانشگاه سیستان و بلوچستان
چکیده: (908 مشاهده)
پژوهش حاضر با استفاده از واجشناسی خودواحد گلداسمیت (1976) به بررسی فرایند تقویت در گویش سیستانی مورد تکلم در بخش مرکزی سیستان واقع در شمال استان سیستان و بلوچستان میپردازد. این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی است. به این منظور، 20 گویشور زن و مرد، مسن، کمسواد و روستایی بالای 50 سال بهصورت تصادفی انتخاب شدند و با استفاده از ضبط گفتار آزاد و مصاحبه به مدت بیست دقیقه، دادههای زبانی جمعآوری گردید. سپس دادههای مورد نظر استخراج و بر اساس علائم آوانگاری IPA بازنمایی شدند. در نهایت، قواعد واجی شناسایی شده در پیکره زبانی براساس مفاهیم و اصول واجشناسی خودواحد توصیف و تحلیل گردید. نتایج پژوهش نشان داد که فرایند تقویت در گویش سیستانی به صورت فرایندهای واجی درج همخوان چاکنایی [ʔ] در آغاز واژه، درج همخوان غلت افراشته پیشین [j] و همچنین، خیشومی [n] میان دو واکه و در پایانه هجای پایانی، تبدیل همخوان گرفته واکدار/ʁ/، به گرفته بیواک [χ]، تبدیل همخوان گرفته لبی-دندانی /f/ و /v/ به گرفته لبی [p] و [b]، مشددسازی بین دو تکواژ و پایان برخی از واژهها، دمیدگی همخوانهای گرفته بیواک بر روی آغازه هجای اول واژه و همخوان مشدد هجای تکیهبر و همچنین در پایانه مشدد هجای آخر واژه نمود مییابد.
نوع مقاله:
مقالات علمی پژوهشی |
موضوع مقاله:
زبان شناسی انتشار: 1402/3/10