دوره 5، شماره 1 - ( 1393 )                   جلد 5 شماره 1 صفحات 26-1 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Badakhshan E, Mousavi S. A Linguistic Analysis of Euphemism in Persian. LRR 2014; 5 (1) :1-26
URL: http://lrr.modares.ac.ir/article-14-5490-fa.html
بدخشان ابراهیم، موسوی سجاد. بررسی زبان‌شناختی به‌گویی در زبان فارسی. جستارهای زبانی. 1393; 5 (1) :1-26

URL: http://lrr.modares.ac.ir/article-14-5490-fa.html


1- استادیار گروه زبان‌شناسی همگانی، دانشگاه کردستان، سنندج، ایران
2- کارشناس ارشد زبان‌شناسی همگانی، دانشگاه کردستان، سنندج، ایران
چکیده:   (8608 مشاهده)
به­گویی ابزار گفتمانی قدرتمندی است که برای تقویت­ و افزایش نزاکت اجتماعی و حفظ خود­ انگاره اجتماعی طرفین گفت و گو به کار می رود و سازگاری روابط بین­فردی را آسان می­کند. بیشتر واژه­های به­گویانه در زبان فارسی در حوزه مسائل مربوط به مرگ، مسائل جنسی، مواد زاید بدن، تبلیغات، ناتوانایی­های جسمی، اعضای بدن، بیماری­های روانی، مواد مخدر، ناسزاها و تجارت به کار می­روند. هدف پژوهش حاضر بررسی شیوه­های ساخت به­گویی­ها و طبقه­بندی آن ها در زبان فارسی است. در این مقاله می کوشیم به این پرسش پاسخ دهیم که به­گویی­ها در زبان فارسی از چه ابزار و سازوکارهای زبانی و شناختی بهره می برند؟ با توجه به تحلیل­های صورت گرفته در این مقاله، در زبان فارسی، سه شیوه اصلی تغییر واجی، وام گیری واژگانی و ساخت­های معنایی در جهت ساخت به گویی ها به کار می­روند. در این پژوهش نشان می دهیم که ابزارهای زبانی به کار رفته در ساخت به گویی­ها در زبان فارسی عبارت اند از تکرار شوندگی، حذف، وام­گیری واژگانی، استلزام معنایی، استعاره، مجاز، تضاد معنایی، کم­گفت، مبالغه، اطناب، رَدّ خُلف، واژه­های مبهم، گسترش معنایی و عبارات اشاره­ای.  
متن کامل [PDF 294 kb]   (6389 دریافت)    
نوع مقاله: مقاله پژوهشی | موضوع مقاله: تحلیل گفتمان|زبان شناسی|کاربرد شناسی زبان
انتشار: 1393/1/1

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.