وندواره‌ها عناصری هستند که قادرند در نقش تکواژ آزاد و اشتقاقی به کار بروند. این رفتار وندواره‌ها ما را بر آن داشت تا با استفاده از نظریه صرف توزیعی به بررسی محتوای مشخصه‌ای و ساختار درونی تکواژها به طور کلی و وندواره‌ها به طور خاص بپردازیم. این بررسی‌ها نشان داد که برخلاف رویکرد کنونی نظریه صرف توزیعی که تکواژهای اشتقاقی را عناصری فاقد مشخصه ریشه می‌داند، حذف مشخصه ریشه سبب می‌شود که اغلب تکواژهای اشتقاقی دارای محتوای مشخصه‌ای یکسانی باشند؛ که پیامد این امر مختل‌شدن فرایند درج در زبان فارسی است. عدم درج واحد واژگانی مناسب هر تکواژ منجر به آن می‌شود که تکواژ مذکور نتواند تعبیر معنایی مناسبی دریافت کند. براین اساس، فرضیه پژوهش حاضر این است که تکواژهای اشتقاقی نیز، در محتوای مشخصه‌ای خود دارای ریشه هستند. روش انجام پژوهش پیش‌رو از پایگاه نظری آن مایه می‌گیرد؛ به عبارتی دیگر، فرضیه این پژوهش با استفاده از مفاهیم و استدلال‌های نظری و شواهد زبانی به بوته آزمایش قرار داده می‌شود. تحلیل و بررسی‌ها نشان داد که بکارگیری این فرضیه علاوه بر رفع مشکل درج تکواژهای اشتقاقی، به حل مسائل مربوط به ماهیت تکواژهای وندواره نیز کمک می‌کند. به گونه‌ای که می‌توان گفت وندواره‌ها، در وضعیت مستقل و وابسته، محتوای مشخصه‌ای یکسانی دارند و تنها عامل متمایزکننده، جایگاه آنها در ساختارهای صرفی است. یافته‌های این پژوهش همچنین منجر به ایجاد تعدیل‌هایی در تعریف هارلی  (2009)از واژه مرکب شد.