جستجو در:
مقالات پذیرفته شده در نوبت انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
علی عباسی* 
1، سارا شریفی2
1، سارا شریفی2
1- استاد گروه زبان و ادبیات فرانسه و لاتین، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران ، a-abbassi@sbu.ac.ir
2- گروه زبان و ادبیات فرانسه و لاتین، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
2- گروه زبان و ادبیات فرانسه و لاتین، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
چکیده: (22 مشاهده)
این پژوهش قصد دارد تاثیر جنبۀ درونیِ زبان در بازیابی و توسعۀ درک معانی و کارکرد آن در فرایند ترجمه و مطالعۀ نقشِ یادآوری و تداعیِ شناخت پیشینِ مترجم در مواجهه با معانی هنگامِ معادل‌گزینی در ترجمه را مورد تحلیل زبان‌شناختی قرار دهد. به رغم آنکه در ترجمه تنها یک مؤلفۀ معنایی می‌تواند نمود یابد، اما گاهی به مواردی برمی‌خوریم که نشان از فراتر رفتنِ مترجم از دایرۀ واژگانِ متدوالِ مرتبط با حوزۀ معنایی مربوط به آن کلمه است. پرسش اساسی این است که در این موارد، امر معادل‌گزینی بر اساس چه عواملِ درون‌زبانی شکل گرفته است و چه عناصری از زبان در این امر تاثیرگذار هستند؟ بر این اساس، با اتکاء بر آراء هومبلدت، اردمان و گوکر در مورد ابعاد زبان و جایگاه تفکر مترجم، به بررسی معناشناختی معادل‌های انتخاب‌شده در سه ترجمۀ فارسی از رمان درِ تنگ اثر آندره ژید پرداخته شده است؛ این مطالعۀ تطبیقی نشانگر عبور مترجم از ساحت برونی به درونی زبان برای به تصویر کشیدن معانیِ جنبی است. در نتیجه، اگرچه مترجم به واسطۀ پشتوانۀ فرهنگی و ادبی قادر به دریافت طیفِ درونیِ زبان می‌شود، اما برای انتقال تصور معناییِ مجاز که در واژۀ زبان مبدأ نهفته است نیاز به هم‌افزایی میان دانش زبانیِ مترجم در زبان مبدأ و برداشت مفروض‌مدار او در زبان مقصد است.
نوع مقاله: مقالات علمی پژوهشی |
موضوع مقاله:
معناشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |