زبان عربی از منظری معنی شناسیک جستاری در ذات گرایی و نام گرایی واژگان وساختارها

      قضیّه «ثبات»و«تغییر» تنها درمورد پدیده‌های طبیعی مط‌رح نمی‌‌شود بلکه عالم زبان نیز از تاثیرات این بحث در امان نیست. از آن جا که مسلمانان از اغاز نزول ‌قرآن کریم با پدیده زبان ارتباط عمیقی ایجاد کرده بودند، این موضوع نیز جزء مسائل مبتلابه اندیشمندان مسلمان بود. مساله وجود هسته‌های سخت معنایی و یا فقدان آن، از دو منظر «هستی شناسی» و «کاربردشناسی» مورد توجّه آنان قرار داشت. در بحث «هستی شناسی» زبان و جنبه‌های نظری مربوط به زبان، اغلب نگاه‌های علمای سلف بر وجود مرکزیت غیر قابل تغییر استوار است. اما با این حال در این حوزه هم نظرهای مخالف یافت می‌شود.‌ امّا در بستر دلالت و معنای واژه‌ها و ساختارها، نگاه‌های بسیاری معطوف به جنبه تغییر و تحوّل وعدم ثبات در مدلول واژه و ساختار جملات است. هر کدام از این دو دیدگاه تبعاتی را با خود  به همراه دارد که غفلت  از آن، دست‌‌آوردهای فهمی و تفسیری ودر نتیجه فرهنگی خاصّی را به دنبال خود دارد. ساختارهای زبان عربی بیانگر این نکته هستند که این زبان با رویکرد کثرت‌گرایی در حوزه معنی‌یابی همزمان با حفظ هسته‌های سخت معنایی هماهنگی بیشتری دارد. مواجهه معتدلانه در‌فرآیند رویارویی با این دو منظر تفسیری می‌تواند نتایج زیانبار وابستگی تامّ و تمام به هر یک از این دو دیدگاه را تقلیل دهد.