Assistant Professor of German Language and Literature, martyr Beheshti University, Tehran, Iran
Abstract
The present paper is a typological analysis of restrictive and non-restrictive relative clauses in Farsi and German. This study makes an attempt to determine the elements used in Farsi and German to differentiate restrictive relative clauses from non-restrictive ones. A second question that this study aims to answer is which noun phrases can serve as the head of relative clauses. The results show that Farsi as well as English, Bemba and Hebrew use formal elements to differentiate between the two types of relative clauses. In German, however, semantic and pragmatic elements are used for the same purpose. The results further show that in both languages, there are restrictions in the choice of referents for relative clauses. An example of such restriction is that in German, unlike in Farsi, a proper noun cannot serve as the head of a restrictive relative clause.
البرزی ورکی، پرویز (1379الف.) «بررسی مقایسه‌ای جملات موصولی در زبان‌های آلمانی و فارسی». پژوهش زبان‌های خارجی. ش 9. صص 58-77.
البرزی ورکی، پرویز (1379ب.) «بند وابسته قیدی یا موصولی، حرف ربط مرکب یا مجموعه‌ای مرکب از گروه اسمی و حرف ربط». مجلۀ دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران. ش 154. صص 229-243.
· راسخ‌مهند، محمد، مجتبی علیزاده صحرایی، راحله ایزدی‌فر و مریم قیاسوند (1391). «تبیین نقشی خروج بند موصولی در زبان فارسی». مجلۀ پژوهش‌های زبان‌شناسی. س4. ش 1. صص 21-40.
صفوی، کوروش (1380). گفتارهایی در زبان‌شناسی. تهران: هرمس.
غلامعلی‌زاده، خسرو (1386). ساخت زبان فارسی. تهران: احیای کتاب.
فرشیدورد، خسرو (1375). جمله و تحول آن در زبان فارسی. تهران: امیرکبیر.
Ahadi, Sh. (2001). Verbergänzungen und Zusammengesetzte Verben im Persischen. Wiesbaden: Reichert Verlag.
Alborzi Verki, P. (1997). Kontrastive Analyse der Wortstellung im Gegenwärtigen Deutschen und Persischen. Marburg: Tectum Verlag.
Eisenberg, P. (2006). Grundriss der Deutschen Grammatik. Der Satz. 3. Durchgesehene Aufl. Bd. 2. Stuttgart: Metzler.
Lazard, G. (1957). Grammaire du Persan Contemporain. Paris: Librairie C. Klincksieck.
Lehmann, Ch. (1977). “Yā-ye ešārat. Zur Grammatik des persischen Relativsatzes”. Indogermanische Forschungen 82. Pp. 97-106.
Lehmann, Ch. (1982). “Der relativsatz im Persischen und Deutschen: Eine Studie in funktioneller kontrastiver Linguistik”. IRAL 20. Pp. 279-296.
Lehmann, Ch. (1984). Der Relativsatz: Typologie seiner Strukturen, Theorie seiner Funktionen, Kompendium seiner Grammatik. Tübingen: Narr.
Madjidi, M. R. (1990). Strukturelle Grammatik des Neupersischen. Morphologie: Morphonologie, Grammatische und Lexikalische Wortbildung, Abriß der Syntax. Bd. 2. Hamburg: Buske.
Roelcke, Th. (1997). Sprachtypologie des Deutschen: historische, regionale und funktionale Variation. Berlin [u.a.]: de Gruyter.
Comrie, B. (1989). Language Universals, Linguistic Typology. Syntax and Morphology. 2. Überarb. Aufl. Oxford: Blackwell.
Givón, T. (2001). Syntax: An Introduction. 2. Überarb. Aufl. 2 vols. Amsterdam [u.a.]: Benjamins.
Keenan, E. L. (1985). “Relative clauses”. In Shopen, Timothy (Ed.). Language Typology and Syntactic Description, vol. II: Complex Constructions.Pp. 141-170. Cambridge [u.a.]: Cambridge University Press.
Mahootian, Sh. (2006). Persian. 2. Aufl. London [u.a.]: Routledge.
Payne, Th. E. (2006). Exploring language structure. Cambridge [u.a.]: Cambridge University Press.
Language Related Research