A comparative study of different functions of the letter ‘واو’ in Persian and Arabic by a comprehensive look at Saadi’s poems

Author
A. Taghi Pour
Assistant Professor in Arabic language and literature, Islamic Azad University, Rasht, Gilan, Iran
Abstract
Persian and Arabic have been related for so many years. These two languages have influenced each other not only at the level of vocabulary but also in some other levels such as morphology, phonology, and even syntax. This study aims at investigating one of language interferences which is the letter ‘واو’. The purpose of this study is to show that regarding the letters especially the letter ‘واو’. Persian has borrowed a lot from Arabic. It means that both the function and the form of this letter have changed in Persian. However, with more care, it can be realized that many functions of this letter in Persian are still the same as in Arabic. When this letter comes between two nouns, verbs, or sentences, it has both its main syntactic function i.e. a conjunction and also some other semantic and rhetoric functions in the sentence. Letter ‘واو’ is used with different meanings such as ‘manner’, ‘oath’, ‘with’, ‘but’, and also ‘because’. The results of the present study show that words such as ‘واگر’, ‘وگر’, and ‘ور’ in Persian which have the function of conjunction in discourse as well as the meaning of condition, are the result of Arabic words translation like ‘واِن’ or ‘ولو’, as these words have not had a long history in Persian.

Keywords

  • آذرنوش، آذرتاش (1383). تاریخ زبان و فرهنگ عربی. چ 4‌. تهران: سمت.

  • آذرنوش، آذرتاش (1364). فرهنگ عربی فارسی معاصر. تهران: نشر نی.

  • آذرنوش، آذرتاش (1385). چالش‌های میان عربی و فارسی. چ 1. تهران: نشر نی.

  • ابوالقاسمی، محسن (1383). دستور تاریخی زبان فارسی. تهران: سمت.

  • اجتماعی جندقی، کمال (1385). کلیّات سعدی. چ 4‌. تهران: سخن.

  • المتنبی، ابوالطیب (بی‌تا). دیوان ابوالطیب المتنبی. به شرح العلامه اللغوی عبد الرحمن البرقوقی. المجلد الثانی. بیروت: شرکه دار الارقم ابن ابی الارقم.

  • انوری، حسن و حسن احمدی گیوی (1392). دستور زبان فارسی 2. تهران: انتشارات فاطمی.

  • براون، گرانویل ادوارد (1356). تاریخ ادبی ایران. ترجمه علی‌پاشا صالح. ج 1. تهران: امیرکبیر.

  • بهار، محمد‌تقی (1386). سبک شناسی. جلد 1. تهران: امیرکبیر.

  • خطیب‌رهبر، خلیل (1367). حروف ربط و اضافه. تهران: سعدی.

  • ریپکا، یان (1354). تاریخ ادبیات ایران از دوران باستان تا قاجاریه. ترجمه عیسی شهابی. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.

  • شفیعی کدکنی، محمد رضا (1386). موسیقی شعر. چ 10. تهران: انتشارات آگاه.

  • صادقی، علی‌اشرف (1385). «تحول صامت ق عربی در فارسی». دو‌فصلنامه پژوهشی زبان‌شناسی. س 21‌. ش 1-2 (پیاپی 42). صص 3-32‌.

  • ضیف، شوقی (1377). تاریخ ادبیات عرب. ترجمه علیرضا ذکاوتی قراگوزلو. چ 3. تهران: امیر‌کبیر.

  • طائفی، شیرزاد (1389). «بررسی تأثیر و تأثر متقابل عرب و زبان عربی و شعر فارسی در قرون نخستین هجری». مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی. س 18‌. ش 67‌.

  • کفافی، محمد عبدالسلام (1971). فی الادب المقارن. چ 1. بیروت: دار‌النهضه العربیة.

  • محمدی، محمد (1380). درس اللغة و الادب. الجزء الاول. چ 8‌. تهران: مؤسسه چاپ و انتشارات دانشگاه تهران.

  • مکنزی، دیوید‌ نیل (1383). فرهنگ زبان کوچک پهلوی. ترجمه مهشید میرفخرایی. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

  • ندا، طه (بی‌تا). الادب المقارن. بیروت: دار‌النهضه العربیة.

  • وفایی، عباسعلی (1391). دستور تطبیقی فارسی عربی. تهران: سخن.


یعقوب، امیل ‌بدیع (1385). موسوعة النحو و الصرف و الاعراب. چ 4. تهران: استقلال.

Language Related Research
Volume 7, Issue 3
July and August 2016
Pages 19-34