A Study in role of discourse separation and connection in Hafez Narrative lyrics (Semiotic-Semantic Approach)

Author
E. Sayyedan
Assistant Professor of Persian language and literature, University of Isfahan, Isfahan, Iran
Abstract
Hafez poems have complex and depth aspects. According to this feature everyone analysis the semantic structure of his poems differently. Structural study of Hafez narrative lyrics shows that not only different verses of lyric are not separate and disconnected but appear in a continuous and dynamic chain. Semantic integration of these lyrics and narrative structure of it provide the strong basis for semiotic study. For a better understanding of internal relations of narrative lyrics and its continuity and discontinuity, it is necessary to pay attention to the structure of narrative. The most widely used type of discourse in these poems is cognitive discourse, however sometimes the interaction between cognitive and emotional discourse is established in lyrics. In this way, Hafez destroys the common cognitions and suggest new and uncommon cognitions that are apparently against Islamic law and thereby criticizes the hypocrites of time and invites them to passion and drunkenness. In narrative lyrics, Cognition is associated with discourse discontinuity. The discourse of these lyric supports the integration of verses is established until the end of poem. So in this article we will survey the structure of Hafez Narrative lyrics and discourse discontinuity and continuity.

Keywords

  • آیتی، اکرم (1392). «بررسی نشانه-معناشناسی گفتمان در شعر پی دارو چوپان نیمایوشیج». جستارهای ادبی. ش180. صص 105-124.

  • احمدی، بابک (1393). ساختار و تأویل متن. ج 1 و 2. چ 3. تهران: مرکز.

  • اخوت، احمد (1371). دستور زبان داستان. تهران: نشر فردا.

  • اسکولز، رابرت (1379). درآمدی بر ساختارگرایی در ادبیات. ترجمه فرزانه طاهری. چ 2. تهران: آگاه.

  • اسماعیلی، عصمت؛ حمیدرضا شعیری و ابراهیم کنعانی (1391). «رویکرد نشانه-معناشناختی فرآیند مربع معنایی به مربع تنشی در حکایت دقوقی مثنوی». پژوهش‌های ادب عرفانی. ش 23. صص 69-94.

  • اطهاری، مرضیه (1392). «نشانه-معناشناسی اجتماعی زن زیادی: حضور «دیگری» برای ساخت معنای زندگی «خود». نشانه‌شناسی و نقد ادبیات داستانی معاصر: مجموعه مقالات: ابراهیم گلستان و جلال آل احمد. به‌کوشش لیلا صادقی. صص 265-286.

  • اکرمی، محمدرضا (1388). «میر عاشقان: بررسی نشانه‌شناختی و روابط عمودی غزلی از حافظ». شعرپژوهی. ش 1. صص 1-14.

  • پورنامداریان، تقی (1388). گمشده لب دریا: تأملی در معنی و صورت شعر حافظ. چ 3. تهران: سخن.

  • پورنامداریان، تقی و طاهره ایشانی. (1389). «تحلیل انسجام و پیوستگی در غزلی از حافظ با رویکرد زبان‌شناسی نقش‌گرا». زبان و ادبیات فارسی. ش 67. صص 7-44.

  • تودوروف، تزوتان (1379). بوطیقای ساختارگرا. ترجمه محمد نبوی. تهران: آگه.

  • حافظ، شمس‌الدین محمد. (1378). دیوان. به‌کوشش خلیل خطیب رهبر. چ 25. تهران: صفی علیشاه.

  • داد، سیم. (1387). فرهنگ اصطلاحات ادبی. چ 4. تهران: مروارید.

  • داودی مقدم، فریده (1392). «تحلیل نشانه-معناشناختی شعر «آرش کمانگیر» و «عقاب»: تحول کارکرد تقابلی زبان به فرآیند تنشی». جستارهای زبانی. د 4. ش 1 (پیاپی 13). صص 105-124.

  • سلدن، رامان و ویدوسون، پیتر (1372). راهنمای نظریه ادبی. ترجمه عباس مخبر. تهران: طرح نو.

  • سوسور، فردینان دو (1380). مبانی ساخت‌گرایی در زبان‌شناسی. ساخت‌گرایی، پساساخت‌گرایی و مطالعات ادبی. ترجمه کوروش صفوی. به‌کوشش فرزان سجودی. تهران: حوزه هنری.

  • شعیری، حمیدرضا (1388). «از نشانه‌شناسی ساختگرا تا نشانه‌-معناشناسی گفتمانی». نقد ادبی. س 2. ش 8. صص 33-52.

  • شعیری، حمیدرضا (1386). «بررسی انواع نظام‌های گفتمانی ازدیدگاه نشانه-معناشناسی». هفتمین همایش زبان‌شناسی ایران. دانشگاه علامه طباطبایی.

  • شعیری، حمیدرضا (1392). تجزیه و تحلیل نشانه-معناشناختی گفتمان. چ 3. تهران: سمت.

  • شعیری، حمیدرضا (1391). مبانی معناشناسی نوین. چ 3. تهران: سمت.

  • شعیری، حمیدرضا؛ اسماعیلی، عصمت و ابراهیم کنعانی. (1392). «تحلیل نشانه‌معناشناختی شعر باران». ادب‌پژوهی. ش 25. صص 59-89.

  • شعیری، حمیدرضا و وفایی، ترانه (1388). راهی به نشانه-معناشناسی سیال: با بررسی موردی «ققنوس» نیما. تهران: علمی و فرهنگی.

  • عباسی، علی و هانیه یارمند (1390). «عبور از مربع معنایی به مربع تنشی: بررسی نشانه-معناشناختی ماهی سیاه کوچولو». جستارهای زبانی. ش 7. صص 147-172.

  • قاسمی‌پور، قدرت. (1387). «زمان و روایت». نقد ادبی. د 1. ش 2. صص 123-144.

  • گریماس، آلژیرداس ژولین (1389). نقصان معنا. ترجمه و شرح حمیدرضا شعیری. تهران: علم.

  • مالمیر، تیمور. (1388). «ساختار منسجم غزلیات حافظ شیرازی». فنون ادبی. ش 1. صص 41-56.

  • محمدی آسیابادی، علی (1388). «زمان در شعر حافظ». پژوهش‌های زبان و ادبیات فارسی. ش 3. صص 103-123.

  • معین، بابک (1383). «سیر زایشی معنا». مقالات اولین هم‌اندیشی نشانه‌شناسی هنر. تهران: فرهنگستان هنر.

  • معین، بابک (1382). «معناشناسی روایت». پژوهشنامه علوم انسانی. ش 37. صص 117-132.

  • میرصادقی، میمنت. (1376). فرهنگ تفصیلی فن شعر و سبک‌ها و مکتب‌های آن. چ 2. تهران: کتاب مهناز.

  • نصحیت، ناهید؛ کبری روشنفکر؛ خلیل پروینی و فرامرز میرزایی. (1392). «بررسی نشانه-معناشناختی ساختار روایی داستان کوتاه لقاء فی لحظه رحیل». جستارهای زبانی. د 4. ش 2 (پیاپی 14). صص 199-220.

  • نصحیت، ناهید؛ کبری روشنفکر؛ خلیل پروینی و فرامرز میرزایی.. (1391). «نشانه-معناشناسی ساختار روایی داستان «وما تشاؤون» براساس نظریه گریماس». دوفصلنامه نقد ادب معاصر عربی. س 2. ش 3. صص 39-62.



  • Dad. S. (2008). Dictionary of Literary Terms. Tehran: Morvarid.

  • Moein, B. (2004). “The generative process of meaning”. The First Conference of Art Semiotic. Tehran: Farhangestan Honar.

  •  Moein, B. (2003). “Narrative semantics”.  Journal of Human Sciences. Vol. 37. Pp. 117-132.

  • Ricoeur, P. (1997). The Rule of Metaphor: Multi-disciplinary Studied of the Creation of Meaning in Language. Translated by: Robert Cezerny and et. London: Routledge.

  • Ricoeur, P. (1980).“Narrative Time”. Critical Inquiry. 7. Pp. 169-176.


 

Language Related Research
Volume 7, Issue 4
September and October 2016
Pages 195-216