1
دانشجوی کارشناسی ارشد زبانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
2
استاد زبانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
3
استادیار زبانشناسی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
چکیده
در پژوهش حاضر به بررسی ساختهای غیرشخصی در گویش گیلکی شهرستان لنگرود در چارچوب نظریۀ کمینهگرا میپردازیم. هدف از این پژوهش، تعیین ماهیت عنصر غیرفعلی و نحوۀ اطلاق حالت به گروه اسمی ابتدای این جملات و تبیین جایگاه زیرساختی و روساختی این سازه است. بررسی دادههای گیلکی نشان میدهد که ساختهای غیرشخصی قالبی دارای گزارۀ مرکباند و فعل آنها از نوع نامفعولی است. عنصر غیرفعلی به عنوان هستۀ گزاره، نقش معنایی تجربهگر به گروه اسمی ابتدای جمله اعطا میکند. این گروه اسمی در حقیقت متمم حرف اضافۀ پسایند «را» است و با آن تشکیل یک گروه حرف اضافهای میدهد و در زیرساخت نحوی در جایگاه شاخص گروه اسنادی (محمول غیر فعلی) ادغام میشود. به اعتبار آزمونهای فاعلی، این گروه حرفاضافهای در روساخت نحوی به جایگاه شاخص گروه زمان حرکت نمیکند و به همین خاطر گیلکی فاقد فاعل کوئرکی است. از این رو گروه حرف اضافهای را مبتدای روساختی درنظر میگیریم.
دبیرمقدم، محمد (1376). «فعل مرکب در زبان فارسی». مجلۀ زبانشناسی. س 12. ش 1 و 2. صص 2-46.
درزی، علی (1388). «حالت و تطابق در ساخت ارتقاء از درون جملات ناخودایستا». مجلۀ علمی- پژوهشی دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران. ش 189. صص 73-109.
درزی، علی و مریم دانای طوسی (1383). «ساخت غیر شخصی در گویش گیلکی شهرستان لاهیجان». مجلۀ گویششناسی. د 2. صص 17-36.
واحدی لنگرودی، محمدمهدی (1385). «بررسی ساختهای غیر شخصی (قالبی) در چهار گونۀ زبانی». مجلۀ دستور. د 2. صص 34-70.
Belletti, A. (1988). “The Case of unaccusatives”. Linguistic Inquiry. 19. pp. 1-34.
Belletti, A. & L. Rizzi (1988). “Psyche verbs and theta theory”. Natural Language and Linguistic Theory. 6. pp. 291-352.
Braðdal, J. & Th. Eythórsson (2003). “The change that never happened: The story of oblique subjects”. The Journal of Linguistics. 39. pp. 439-472.
Burzio, L. (1986). Italian Syntax, A Government and Binding Approach. Dordrecht: Reidel.
Chomsky, N. (1986). Barriers. Cambridge/ London: The MIT Press.
Chomsky, N. (1995). The Minimalist Program. Cambridge MA: The MIT Press.
Cinque, G. (1999). Adverbs and Functional Heads: A Cross-linguistic Perspective. New York/ Oxford: Oxford University Press.
Eythórsson, Th. (2000). “Dative vs. nominative: changes in quirky subjects in Icelandic“. Leeds Working Papers in Linguistics. 8. pp. 27-44.
Ghomeshi, J. (1996). Projection and Inflection: A Study of Persian Phrase Structure. Ph.D. Dissertation, University of Toronto.
Haegeman, L. and J. Guéron. (1999). English Grammar: A Generative Perspective. Oxford & Malden: Blackwell.
Harley, H. (1995). Subjects, Events, and Licensing. Ph.D. Dissertation, Department of Linguistics and Philosophy, Massachusetts Institute of Technology.
Karimi, S. (1990). “Obliqueness, specificity, and discourse functions”. Linguistic Analysis. 20 (3/4). pp. 139-191.
Karimi, S. (2005). A Minimalist Approach to Scrambling: Evidence from Persian. The Hague: Mouton.
Rastorgueva, V.S. & et. al. (2012). The Guilaki Grammar. Uppsala: Uppsala University.
Sigursson, H. A. (2000). “To be an oblique subject: Russian vs. Islandic”. Working Papers in Scandinavian Syntax. 66. pp. 1-32.
Sigursson, H. A. (2004). “Icelandic non-nominative subjects”. Non-nominative Subjects. 2. pp. 137-159.
جستارهای زبانی