مقایسه گفتمان‌نماها در گفتمان روایی کودکان فارسی‌زبان هفت و ده‌ساله با بزرگ‌سالان

تولان، م. (1386). روایت‌شناسی: درآمدی زبان شناختی- انتقادی. ترجمۀ سید فاطمه علوی و فاطمه نعمتی. تهران: سمت.
ذوقدارمقدم، ر. و دبیرمقدم، م. (1381). «نقش‎نماهای گفتمان، مقایسه نقش‌نمای but در زبان انکلیسی با نقش‎نمای اما در زبان فارسی». پژوهش ادبیات معاصر جهان. 12، 55-76.
صدری افشار، غ. حکمی، ن.، حکمی، ن. (1381). فرهنگ معاصر فارسی. تهران: فرهنگ معاصر.
فرشیدورد، خسرو. (1384). دستور مفصل امروز. تهران: سخن.
کرول، د. (1391). روان شناسی زبان. ترجمۀ حشمت‌الله صباغی. تهران: رشد.
مقدم‌کیا، ر. (1383). «بعد نقش‌نمای گفتمان در زبان فارسی». مجله فرهنگستان. 23: 81-98.
محرابی‌ساری، ا. (1394). «روند رشد کاربرد ابزار انسجام واژگانی در کودکان فارسی ‌زبان». دو ماهنامه جستارهای زبانی. 28: 183-204.
ناتل خانلری، پ. (1370). دستور زبان فارسی. تهران: انتشارات توس.
نجفی، ا. (1387). فرهنگ فارسی عامیانه. تهران: نیلوفر.
Choi, I. (2007). “How and when do Children Acquire the Use of Discourse Markers”. CAMLING. 2007, 40.
Gallagher, T. M., & Craig, H. K. (1987). “An Investigation of Pragmatic Connectives within Preschool Peer Interactions”. Journal of pragmatics. 11(1), 27-37.
Gerhardt, J. (1990). “The relation of language to context in children's speech: The role of HAFTA statements in structuring 3-year-old's discourse”. Papers in Pragmatics. 4, 1-57.
Haliday, M. and Hasan, R. (1976). Cohesion in English. London: Longman.
Hansen M-BM. (1998). The function of Discourse Particles: a Study with Special Reference to Spoken Standard French. Amesterdam: John Benjamins Publishing.
Haiman, J. (1980). “The Iconicity of Grammar: Isomorphism and Motivation”. Language. 56 (3), 515-540.
Kyratzis, A., & Ervin-Tripp, S. (1999). “The Development of Discourse Markers in Peer Interaction”. Journal of pragmatics. 31(10). 1321-1338.
McHugh, M. L. (2012). “Interrater Reliability: the Kappa Statistic”. Biochemia medica: Biochemia medica. 22(3), 276-282.
Mehrabi Sari, I. (2013). “The Analysis of the Discourse Markers in the Narratives Elicited from Persian-speaking Children”. Journal of Applied Linguistics. 6(12), 159-173.
Piaget, J. (1954). The construction of reality in the child. New York: Basic Books.
Schiffrin, D. (1987). Discourse markers (Studies in Interactional Sociolinguistics). Cambridge: Cambridge University Press.
Spooren, W. and Sanders, T. (2008). “The Acquisition Order of Coherence Relations: On Cognitive Complexity in Discourse”. Journal of pragmatics. 40(12), 2003-2026.
Sweetser, E. (1990). From etymology to pragmatics- Metaphorical and cultural aspects of semantic structure. Cambridge: Cambridge University Press.
Traugott, E. C. (1997). “Structural Scope Expansion and Grammaticalization”. Linguistic Circle of Copenhagen. 4.
Van Dijk, T. A. (1979). “Relevance assignment in discourse comprehension”. Discourse Processes, 2(2), 113-126.
Zenone, A. (1981). “Marqueurs de consecution: le cas de ‘donc”. Cahiers de linguistique francaise. 2: 113-139.