سازوکار غیاب به‌مثابۀ بازی زبانی تخیل در فیلم‌نامۀ «دربارۀ الی» اثر اصغر فرهادی براساس آرای ویتگنشتاین

نوع مقاله : مقالات علمی پژوهشی

نویسندگان
1 دانشجوی دکتری فلسفه هنر، دانشکده هنر و معماری، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی ،تهران، ایران
2 دانشیار گروه نمایش ، دانشکده هنرو معماری، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی ،تهران، ایران
3 استاد، دانشکده هنر، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
چکیده
لودویگ ویتگنشتاین متأخر اعتقاد دارد که بازی‌های زبانی سبب‌ساز شکل‌گیری معناست. او زبان را دارای منطقی می‌داند که در گرامر اولیۀ آن کامل می‌شود. اما تناقض‌های موقعیتی، شرایطی را به‌بار می‌آورد که در قالب آن می‌توان به تصوری دیگر از همان موقعیت رسید. تصوری که در یک بازی زبانی جدید تبلور می‌یابد و می‌توان به آن عنوان تخیل داد. بنابراین می‌شود، این تصور را از امری ذهنی به مقوله‌ای زبانی بدل کرد. یکی از بسترهایی که می‌توان این بازی‌های زبانی را با شاهد مثال دنبال کرد، عرصۀ متون نمایشی است. ویتگنشتاین ماهیت پژوهش را در توصیف می‌داند و با تحلیل و تبیین مخالف است و ادعا دارد، که فلسفۀ زبان با توصیف بازی‌های زبانی به وظیفۀ خود عمل کرده است. هدف اصلی این مقاله این است که تخیل در زبان چگونه شکل می‌گیرد، و بر همین اساس، فیلم‌نامۀ دربارۀ الی اثر اصغر فرهادی برای پژوهش برگزیده شده است. فرهادی برای رسیدن به این مقصود چگونه بازی زبانی خود را سامان می‌دهد؟ به‌نظر می‌رسد که وی از عنصر غیاب برای این بازی زبانی استفاده کرده است. این پژوهش که از منظر هدف کاربردی، براساس روش کیفی و براساس جمع‌آوری اطلاعات کتابخانه‌ای است، به این نتیجه دست یازیده که غیاب سبب‌ساز شکل‌گیری موقعیت‌های متناقض و متزلزل زبانی می‌شود و کمک می‌کند رویه‌های مختلف زبان در برخورد با یکدیگر شکل گیرد.

کلیدواژه‌ها

موضوعات


Abraham, A. (2020). The Cambridge Handbook of the Imagination. Cambridge.
Addis, M. (2006). Wittgenstein: Making Sense of Other Minds. Translator: H.Kakasoltani
(2014).
Derrida, J. (1973). Of Grammatology. Translator: M. Parsa (2017).
Dabagh,S(2010), Language and the image of the world: categories in Wittgenstein's philosophy.Ney: Tehran.
Esslin, M (1988). The Field of Drama. Methuen: London.
Farhadi, A (2014). Seven screenplays by Asghar Farhadi. Cheshmeh: Tehan.
Fuery, P. J. (1992). Towards a theory of absence: Subjectivity, desire and signification. PhD thesis, Murdoch University.
Glock, H.J. (1996). A Wittgenstein Dictionary. Oxford University: New York.
Gow, L. (2020). A new theory of absence experience. Eur J Philos. 2021, 29,168–181.
Grayling, A.C (1996), Wittgenstein A Very Short Introduction, Oxford University: New York.
Horvath, G. (2012). The Rhetoric of Absence in Contemporary Art. In: Argumentor. Proceedings of the Second International Conference on Argumentation and Rhetoric, Partiumi Kiadó. Debrecen: Oradea and Debrecen University Press.
Kenny, A. (2006). Wittgenstein, Harvard University: Massachusetts.
Kind, A. (2016). The Routledge Handbook of Philosophy of Imagination. Routledge: New York.
Pears, D. (1970), Ludwig Wittgenstein, Viking Press, New York.
Pimm, R. (2017). The Art of Forgetting and The Presence of Absence: An Anti-Memorial Investigation in Catalonia. Blue Gum, (4), 21-53. Centre for Australian and Transnational Studies. Universitat de Barcelona.
Remes, J. (2020). Absence in cinema: the art of showing nothing. Columbia University: New York
Savickey, B. (2017). Wittgenstein’s Investigations, Awakening the Imagination. Springer: Switzerland
Schneider, H.J. (1992). Wittgenstein’s Later Theory of Meaning Imagination and Calculation. Translator: Timothy Doyle and Daniel Smyth (2014). Wiley Blackwell: West Sussex.
Shahbazi gharloghi, R. (2020). Pasolini's Narration of Sophocles' Oedipus based on Manfred Jahn's Theory of Windows of Focalization. Journal of Literary Criticism, 4(7), 189-167.
Shahbazi R. (2020) The Mechanism of Wittgenstein’s language-games As a Social Criticism of Power in Siah-Bazi. LRR. 2020; 11 (2) :235-256
Wittgenstein, L (2009). Philosophical Investigations. Translator: M. Hosseini (2020)
Zivaralam. E. Sojoudi. F (2017). Study of The Language Structure of Tom Stopard’s “Dogg’s Hamlet, Chahoot’s Macbeth” Based on the Wittgenstein Language Game. Journal of Dramatic Arts and Music. No. 14. 5-18