بررسی مفهوم زمان در سورۀ غافر براساس رویکرد رایشنباخ

قرآن کریم
براتی، مرتضی، داداش‌نژاد، داوود، و پریمی، علی. (1395). زمان در قرآن. فصلنامه علمی پژوهشی آیین حکمت 8، بهار- 95 مسلسل2، صص 7-32
پورابراهیم، شیرین، و نعمتی، فاطمه. (1393). مکانی‎شدگی مفهوم زمان در قرآن. مجموعه مقالات دانشگاه علامه طباطبائی. شماره 331، صص 355-366.
حسومی، ولی اله. (1397). تحلیل کارکردهای غیرزمانی فعل ماضی در قرآن با رویکرد معناشناسی شناختی. فصلنامه علمی پژوهشی «پژوهشهای ادبی قرآنی»، 6(3)، صص 97-122.
رضایی، زهرا، نیازی، شهریار، و ملاابراهیمی، عزت. (1401). بررسی دلالتهای معنایی واژگان مرتبط با «زمان» در قرآن کریم (بر مبنای نظریۀ معناشناسی رابطه‎ای). دو فصلنامه مطالعات سبک شناسی قرآن کریم، 5(شماره دوم). 240-273‎
صفایی بوشهری، غلامعلی. (1384). بدایه النحو. (چاپ اول). نشر مرکز مدیریت حوزه علمیه قم
عبدالرحمن، امتثال الطیب. (2015). أنواع الجمل فی الکتابه العربیه ودلالاتها.‎ مجله علوم انسانی شماره 5 ، دانشگاه ملک خالد
قیطوری، عامر (1382). قرآن : ساخت شکنی و بازگشت نشانه. (چاپ اول).نشر طه
قیطوری، عامر (1385). قرآن و گذر از نظم خطی: یک بررسی زبان‎شناختی. مجلۀ زبان و زبان شناسی، (2)3 ، صص 31-17.
قیطوری، عامر(1398). قرآن به مثابه کلام خدا: تحلیل نشانه‌شناختی ساختار دینی، (چاپ اول). نشر نگاه معاصر
کردزعفرانلوکامبوزیا عالیه, & فیاضی مریم سادات. (1385). بررسی زمان واقعی و زمان دستوری در قرآن مجید بر اساس رویکردی زبان شناختی.‎ اسلام پژوهی (3)، 49-61
محمدی، رضا، و ملایی، علی‎اکبر. (1395). بررسی زبان‎شناختی مفهوم زمان در قرآن کریم و فلسفه. کنگره بین المللی علوم اسلامی، علوم انسانی. تهران
Abdul Rahman, T. (2015). Types of sentences in Arabic writing and their significations. Journal of Science and Technology (5) 16. [In Arabic]
Augustine, S. (1876). The confessions. Clark.
Barati, M., Dadashnezhad, D., & Perimi, A. (2016). Time in Qur’an. Scientific and research quarterly, Aein-e-Hekmat no. 8, spring 2016, 2. 7-32. [In Persian]
Comrie, B. (1985). Tense (Vol. 17). Cambridge university press.
Evans, V. (2004). 22 How we conceptualize time: language, meaning and temporal cognition. The cognitive linguistics reader, 733.
Evans, V. (2004). The structure of time. The Structure of Time, 1-292.
Ghaituri, A. (2003). Deconstruction and return of sign. Taha [In Persian]
Ghaituri, A. (2006). Qur’an and transition from linear order: a linguistic study. Language and linguistics, (2) 3, 17-3. [In Persian]
Ghaituri, A. (2019). Qur’an as the word of God: Semiotic analysis of religious structure. Negah-e- Moaser. [In Persian]
Hasoomi, V. (2015). Analyzing the non-temporal functions of the past tense in Qur’an (based cognitive semantics approach). Proceeding of Allame Tabatabaei University. 331, 355-366. [In Persian]
Holy Qur’an
Kurdzafaranlu, A. & Faiazi, M. (2006). Investigating real time and tense in Holy Qur’an based on linguistic approach. Islamic Studies, (3), 49-61. [In Persian]
Lakoff, G., Johnson, M (1999). Philosophy in the Flesh: The embodied mind and its challenge to Western thought. Computational Linguistics, 25(4), 631-634.
Mohammadi, R. & Molaei, A. (2016). Linguistic consideration of “time” concept in Holy Qur’an and philosophy. International congress of Islamic sciences, human sciences, Tehran. [In Persian]
Pourebrahim, Sh. & Nemati, F. (2014) localization of concept of time in Qur’an. Proceeding of Allame Tabatabaei University, 331. 355-366. [In Persian]
Reichenbach, H. (1947). The tenses of verbs. MEINSTER, J.; SCHERNUS, W. Time from concept to narrative construct: a reader. Berlin, 1-12.
Rezaee, Z., Niyazi, S., & Mola Ebrahimi, E. (2022). Studying Semantic Significations for Time-Related Vocabulary in the Quran (Based on Relational Semantic). Stylistics Studies of the Holy Quran, 5(2), 240-273. [In Persian]
Safeiboushehri, Gh. (2005). Bedaiat alnahve. Qom seminary management center. [In Arabic]
Smith, Q. (2002). Language and time. Oxford University Press.