جستجو در:
دوره 7، شماره 1 - ( 1395 )
جلد 7 شماره 1 صفحات 235-215 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Vaezi H. Obligatory Adjuncts in Persian. LRR 2016; 7 (1) :215-235
URL: http://lrr.modares.ac.ir/article-14-11063-fa.html
URL: http://lrr.modares.ac.ir/article-14-11063-fa.html
واعظی هنگامه. افزودههای اجباری در زبان فارسی. جستارهای زبانی. 1395; 7 (1) :215-235
استادیار زبان‌شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت، گیلان، ایران
چکیده: (5453 مشاهده)
در این مقاله (عدم) حضور‘افزودههای اجباری’ در عبارتهای اسنادی و وصفی در زبان فارسی مورد مطالعه قرار می‌گیرد. با این بررسی نشان می‌دهیم که افزودهها بر خلاف ایدههای پیشین سازه‌های اختیاری نیستند و میتوانند در برخی پاره‌گفتارها نقش بسزایی داشته باشند. فرضیه مقاله این است که ساخت‌های اسنادی و وصفی با پیروی از ملاحظات کاربردی و نیازهای بافتی و کلامی بهتر توجیه میگردند؛ لیکن چنین تبیین جامعی در تحلیل‌های دستوری و معنایی مشاهده نمی‌شود. در چنین ساخت‌هایی ، حضور افزودهها برای اغنای نیاز کانونی الزامی است. بر اساس نیاز کانونی ، هر پاره گفتار باید حاوی کانون باشد و در بافت کلامی اطلاع جدیدی را به شنونده انتقال دهد. حضور افزودههای اجباری صرفاً یکی از شیوه‌های مرتفع‌سازی چنین نیازی است. این نیاز کلامی از یکی از اصول همکاری گرایس به نام ،‘ اصل کمیت’ یا ‘اصل-آرِ هورن’ سرچشمه می‌گیرد. مرور شواهد نشان می‌دهد که نیاز کانونی و توجه به ملاحظات کاربردی انگیزه اصلی حضور افزودهها در پاره‌گفتارها می‌باشد. بنابراین هر پاره گفتار در بافت کلامی و طبیعی خود باید برای مخاطب اطلاع‌دهنده باشد. از این رو عبارتهای اسنادی (مانندجملات مجهول کوتاه) و وصفی در زبان فارسی با حضور افزوده اجباری بهتر درک میگردند و دلیل حضور آنها نیاز کانونی تلقی میشود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |