1- استاد زبان و ادبیات عربی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
2- استاد زبان و ادبیات عربی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
3- دانشجوی دکتری زبان و ادبیات عربی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
چکیده: (11770 مشاهده)
فرهنگ ایرانی که از سدههای نخست اسلامی وارد زبان و ادبیات عربی شده بود، در قرن چهارم گویی جزئی از فرهنگ عربی شده، در میان مردم رایج و معمول بود. این فرهنگ با ابزار زبان انتقال داده شد. بنابراین نفوذ گسترده آن را باید در آثار نویسندگان ایرانینژاد عربینویس یافت. ابوحیان توحیدی، دانشمند بزرگ جهان اسلام در قرن چهارم هجری، از جمله این نویسندگان است که در آثار او نشان ایران فراوان است؛ در کتاب الامتاع و المؤانسة وی بیش از صد وامواژه فارسی به چشم میخورد که از آن میان تقریباٌ 22 واژه برای اولینبار در اثر ابوحیان ذکر شده و 21 مورد آن، واژههایی است که در عصر جاهلی وارد زبان عربی شده بود و در این قرن کاربرد داشت و بیشتر از 57 واژه دیگر، وامواژههای عصر اسلامی و عباسی میباشند. کلمات فارسی کتاب در حوزه تمدن مادی قرار دارند و بیشتر مربوط به خوراک، پرندگان، حیوانات و گیاهان دارویی میباشند و بسیار کم نام گل، ابزار موسیقی، بازیها، ابزار مخصوص ساختمان و... در بین آنها به چشم میخورد. از آنجا که وامواژههای فارسی بار معنایی خود را دارند، بنابراین هدف از پژوهش در واژههای معرّب، تعیین بارهای فرهنگی فارسی انتقالیافته به زبان عربی است و بدین گونه با معناشناسی واژهها، نوع فرهنگ تأثیرگذار مشخص میشود.
نوع مقاله:
مقاله پژوهشی |
موضوع مقاله:
زبان شناسی تطبیقی انتشار: 1393/11/1