جستجو در:
دوره 16، شماره 4 - ( 1404 )
جلد 16 شماره 4 صفحات 397-369 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
nurmohammadi atashghah S H, Khoeini E, sarli N. The “Future in Past” Verbs in the Persian Language. LRR 2025; 16 (4) :369-397
URL: http://lrr.modares.ac.ir/article-14-62532-fa.html
URL: http://lrr.modares.ac.ir/article-14-62532-fa.html
نورمحمدی آتشگاه سیدحسن، خویینی عصمت، سارلی ناصرقلی. افعال آینده در گذشته در زبان فارسی. جستارهای زبانی. 1404; 16 (4) :369-397
1- دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران ، azafnac@gmail.com
2- عضو هیئت علمی زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
2- عضو هیئت علمی زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
چکیده: (3101 مشاهده)
نویسندگان مقالۀ حاضر پس از بررسی مسئلۀ زمان در افعال فارسی، به بازنگری کارکرد افعال معین و افعال وجهی می‌پردازند ونشان می‌دهند که تعداد افعال معین در زبان فارسی بیشتر از آن چیزی است که در کتب دستور آمده است. بنابراین با طرح و نقد اقوال نویسندگان دستور زبان در این باره، تمایز این دو نوع فعل را رد و شباهت‌های آن‌ها را در زبان بیان می‌کنند و نشان می‌دهند که افعال وجهی و معین کارکرد همسانی دارند؛ سپس با معرفی فعل «خواست» به‌عنوان فعل معین (و نه فعل وجهی) در افعالی نظیر «خواست برود و می‌خواست برود و ...»، وجود زمان «آینده در گذشته» را در زبان فارسی مطرح می‌سازند و آن را با زمانی به همین نام در زبان انگلیسی مورد مقایسه قرار می‌دهند. نویسندگان اعتقاد دارند که زمان «آینده در گذشته» یکی از زمان‌های موجود در زبان فارسی است و در ترکیب با زمان‌های دیگر نیز می‌تواند زمان‌های جدیدی را در زیرمجموعۀ خود به‌وجود آورد.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |