جستجو در:
دوره 10، شماره 3 - ( 1398 )
جلد 10 شماره 3 صفحات 263-241 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Elhami Khorasani S, Safavi K. Spatial Frames of Reference in Persian. LRR 2019; 10 (3) :241-263
URL: http://lrr.modares.ac.ir/article-14-13625-fa.html
URL: http://lrr.modares.ac.ir/article-14-13625-fa.html
الهامی خراسانی سهند، صفوی کورش. بررسی چارچوب های ارجاع مکانی در زبان فارسی. جستارهای زبانی. 1398; 10 (3) :241-263
سهند الهامی خراسانی1 
، کورش صفوی* 2
، کورش صفوی* 2
1- دانشجوی دکتری زبان‌شناسی همگانی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
2- استاد گروه زبان‌شناسی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران ،safavi_koorosh@yahoo.com
2- استاد گروه زبان‌شناسی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران ،
چکیده: (6314 مشاهده)
چارچوب‌های ارجاع مکانی دستگاه‌هایی مختصاتی هستند که موقعیت یک شیء را در ظرف مکان، معین می‌کنند. مقاله حاضر در چارچوب زبان‌شناسی شناختی با اتکا به رویکرد لوینسون (2003) به بررسی چارچوب‌های ارجاع مکانی در زبان فارسی می‌پردازد. جهت اخذ داده‌های زبان از مجموعه دوم عکس‌های بازی «مرد و درخت»، طراحی‌شده توسط مؤسسه مکس پلانک، استفاده شده است. تحلیل داده‌های اخذشده نشان می‌دهد گویشوران زبان فارسی در چینش مرد و درخت، عموماً ابتدا موردِ قرارگرفته در سمت راست تصویر را توصیف می‌کنند که این مسئله می‌تواند ناشی از جهت نوشتن خط فارسی باشد. همچنین بین مرد و درخت تمایل دارند ابتدا درخت را توصیف کنند. به علاوه، برای توصیف رابطه مکانی مرد و درخت از چارچوب ارجاع نسبی استفاده می‌کنند که در آن مرد پیکر و درخت زمینه است؛ درحالی که برای توصیف جهت ایستادن مرد از چارچوب ارجاع ذاتی استفاده می‌کنند که در آن مرد زمینه است و در عمدۀ موارد درخت پیکر بوده است.
واژه‌های کلیدی: واژه‌های کلیدی: چارچوب‌های ارجاع مکانی، چارچوب ارجاع نسبی، چارچوب ارجاع ذاتی، پیکر ـ زمینه، زبان فارسی.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |