1- دانشآموختۀ دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی، مشهد، ایران ، mroodmajani@gmail.com
2- استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی، مشهد، ایران
چکیده: (3465 مشاهده)
مهارت صحبت کردن بخش بسیار مهمی از توانایی زبانی افراد را دربر میگیرد. بهرهمندی از این مهارت در محیط دانشگاه نیز اهمیت بسزایی دارد؛ اما سنجش صحبت کردن کار چندان سادهای نیست و با مشکلاتی مانند دشواری در نمرهدهی روبهرو است. در این پژوهش تلاش شده است تا میزان اعتبارِ معیار نمرهدهی مهارت صحبت کردن در آزمون جامع زبان فارسی مرکز بینالمللی دانشگاه فردوسی مشهد مطالعه شود. به همین منظور، نتایج بهدست آمده از یکی از آزمونهای برگزارشده در این مرکز بهوسیله مدلهای آماری راش و تحلیل عاملی بررسی شد. نتایج نشان داد که پایایی آزمونگیرنده 97 درصد است. این عدد بیانگر درک نسبتاً یکسان آزمونگیرندگان از معیار نمرهدهی است. همچنین، در این آزمون، آزمونگیرندگان توانستهاند بهشکل مناسبی مقیاس نمرهدهی را برای آزموندهندگان با تواناییهای مختلف بهکار گیرند؛ زیرا آستانههای بهدستآمده بر اساس مدل راش، سیر صعودی منظمی داشتهاند. نقشه آزموندهنده - پرسش نیز نشان میدهد که معیار نمرهدهی توانایی تمییز زبانآموزان ضعیف، متوسط و قوی از یکدیگر را داشته است. با این حال، در بالای طیف توانمندی آزموندهندگان، هشت آزموندهنده قرار گرفته است که هیچ نمرهای متناسب با سطح توانمندیشان دیده نمیشود؛ یعنی معیار نمرهدهی در تمییز آنها کارآمد نبوده است. از سوی دیگر، بار عاملی بهدست آمده برای سه سازه شیوه بیان، کیفیت زبان و بسط موضوع بهترتیب 76، 78 و 74 درصد بوده است. این امر نشان میدهد تقسیم توانایی صحبت کردن به سه عامل یادشده متناسب و دقیق است و هر کدام از این سازهها توانمندی متفاوتی را سنجش میکنند. از این میان کیفیت زبان بیشترین و سازۀ بسط موضوع، کمترین میزان بار عاملی را داشتهاند.
نوع مقاله:
مقالات علمی پژوهشی |
موضوع مقاله:
آموزش زبان انتشار: 1399/7/10