1- استادیار زبان و ادبیات عربی دانشگاه سمنان، سمنان، ایران ، noresideh@semnan.ac.ir
2- دانشیار زبان و ادبیات عربی دانشگاه سمنان، سمنان، ایران
3- دانشجوی دکتری زبان و ادبیات عربی دانشگاه سمنان، سمنان، ایران
چکیده: (2403 مشاهده)
نشانه- معناشناسی که شکل تکامل یافتۀ نشانهشناسی کلاسیک است، فرصتی فراهم آورده تا مطالعۀ چگونگی تولید، کارکرد و دریافت معنا در نظامی فرآیندی میسر گردد. بر این اساس در روابط نشانهها فقط به نمایش تولید دالها و قدرت مدلولها بسنده نمیشود؛ بلکه علاوه بر آن، شرایط و ماهیت چگونگی شگلگیری گفتمان نیز بررسی میشود. به این ترتیب گفتمان تبدیل به محل ثبت، دگرگونی، تولید، ویرانگری و بازسازی نشانه_معناها میشود و زمینه را برای دستیابی به مفهومی جدید و غیر منتظره ایجاد میکند. در این راستا با استفاده از روش تحلیلی- توصیفی، متن نامه 31 نهج البلاغه با عنوان«وَمِن وَصیَّهٍ لَهُ لِلحَسَنِ بنِ عَلِیٍّ کَتَبَ إِلَیهِ بِحَاضِرِینَ» به منظور بررسی بُعد شناختی گفتمان از منظر نشانه-معناشناسی انتخاب گردیده است . یافتههای پژوهش حاکی از آن است که گفتمان غالب در متن اصلی ، گفتمان شناختی است، چرا که امام بهعنوان گفتهپرداز در تمام گفتمان از افعال شناختی متعدد بهره گرفته است و برای نیل به آن از ابزار مجاب سازی از نوع گونۀ تشویقی بیش از سایر شیوه ها بهره جستهاند چرا که فرزندشان به عنوان مخاطب مخالف و مقابل گفتمان نیستند .
نوع مقاله:
مقالات علمی پژوهشی |
موضوع مقاله:
زبان عربی انتشار: 1402/3/10